Het is een eenzame wereld die Maxim Storms tekent in Nuggets. Het publiek lacht er hartelijk om, maar eigenlijk is het een vrij zwarte spiegel die ze wordt voorgehouden. De titel verwijst naar fonkelende verrassingen en die zijn er volop in het grijze decor van plastic en meer plastic en een uitgedroogde boomtak. Storms paart iets van clown en iets van commedia dell’arte aan een heel eigen genre.
Als een Kleine Prins alleen op de wereld houdt het mannetje van Storms de moed erin. Huppelend valt hij van de ene verbazing in de andere. Maar onder deze onverdroten optimist, die in ieder frommeltje plastic wel een mogelijkheid ziet tot nieuwe opties en nieuwe horizonten zelfs, broeit ook een Die Blechtrommel-Oskar, die finaal kapot is van de wereld en het zoeken, en het bestaan eigenlijk gewoon de rug toe wil keren.
Balancerend tussen wanhoop en overmoed, is het mannetje constant in dialoog met zichzelf zonder al te precies te zijn waar we nu zijn aanbeland. Is dit na de derde wereldoorlog? Is deze figuur echt alleen op de wereld? Of heeft hij nu eenmaal dialogen met imaginaire anderen – figuren die hij kennelijk in het plastic ziet en die hem alleen maar nog eenzamer maken?
Opgesloten zitten in de eigen fantasie, overlevend door een inventiviteit die eigenlijk nergens heengaat, niets oplevert dan dezelfde rondjes, omdat er geen keuze meer is, omdat de missie geen zin meer heeft. Een vrij vrolijke ecce homo, maar toch: waar moet de mens heen met al zijn goede bedoelingen als de wereld in elkaar dondert? Als een spreekwoordelijk kleinkind van Chaplin weet Storms de ongein te laten draaien, stuwt die zelfs tot grote hoogte. Dat weergaloze spelen leidt af van het waarom en hoezo, wat de spiegel nog gemener en effectiever maakt.
Nooit wordt er een huisje gebouwd, nergens is er sprake van een ander, alles vindt plaats in die kleine bubble van het eigenste ik. Opgesloten zijn in deze toestand, zegt dat iets over de wereld of is deze onnozele Henk die verstoppertje speelt met zichzelf misschien het probleem? Na een overdonderend applaus is dat wat blijft knagen: dat we de weemoed voorbij moeten en de toekomst niet aan de clown, de nar of het boze kind kunnen overlaten.
Net als Nona Buhrs en Dries Gijbels met Instead of doing nothing is ook Maxim Storms serieus en blijft ver weg van de in Nederland zo gangbaar geworden ironie. Het blijkt stukken effectiever, zowel qua ontroering als qua kritisch vermogen. Naast al het gelach blijft het toch ook soms oorverdovend stil in de zaal.
Foto: Illias Teirlinck
