Het toneel van de Romeo-tent, vlaggenschip van festival Noorderzon, is ruimbemeten. Maar voor de show die er nu staat, is het helemaal volgebouwd. Onder een beeldscherm op bioscoopformaat staan, in twee rijen achter elkaar, liefst twaalf tafels met delicate maquettes – de decors van de voorstelling. Op de toneelvloer kronkelen een spaghetti aan snoeren en rails voor de mobiele camera’s. Links is nog maar nauwelijks ruimte voor een strijkkwartet en het ‘kantoor’ van de auteur. 

Nufonia must fall live is een bijzondere multimediashow van Kid Koala, de artiestennaam van de populaire Canadese dj Eric San. Hij beleefde donderdag zijn Nederlandse première in het Groningse Noorderplantsoen. Noorderzon is tevens coproducent van de voorstelling, samen met de festivals Adelaide in Australië, Luminato (Toronto), Internationales Sommerfestival (Hamburg), Santiago a Mil (Chili), het Banff Centre (Alberta, Canada) en het Londense Roundhouse-theater.

San is dol op zijn werk, vertelde hij vrijdag tijdens een gesprek in WERC, een Gronings kunstenaarscollectief in een leegstaand kantoorpand naast De Oosterpoort. ‘Maar dj’en heeft ook iets pavlov-achtigs. Je doet iets, mensen gaan uit hun dak, je doet iets totaal anders, mensen gaan weer uit hun dak, je keert terug naar je eerste truc en ze gaan helemáál uit hun dak.’ Hij doet al jaren veel meer dan scratchen en samplen. Om te variëren, andere dingen uit te proberen. En om een ander publiek te bereiken. ‘Ik wil niet alleen maar dronken mensen aan het dansen brengen.’

Een van die andere creatieve projecten was Nufonia must fall, oorspronkelijk een stripboek uit 2003 van liefst 350 pagina’s. Het vertelt het verhaal van een knuffelbaar robotje dat verliefd wordt op een mens: Malory, een collega op kantoor. Hij wil liefdesliedjes voor haar zingen, maar hij kan niet zingen. Tevens wordt hij belaagd door een modernere en krachtigere soortgenoot met wel zes grijparmen. Twee keer verliest hij zijn baan door toedoen van dit monster. Sans inspiratiebronnen voor het boek waren de pijnlijke breuk met zijn toenmalige vriendin, en het werk van K.K. Barrett, de productie-ontwerper van beroemde films als Lost in translation van Sofia Coppola, Being John Malkovich van Spike Jonze en, laatstelijk, Her, eveneens van Jonze.

De bewondering bleek wederzijds, ontdekte San ongeveer een jaar geleden, toen Barrett een van zijn concerten bezocht. Uit die eerste ontmoeting kwam het idee voort het stripboek te transplanteren naar een live theatershow. De twee robots, hun autoritaire baas en het mooie meisje zijn poppen geworden, bediend door poppenspelers in de twaalf bovengenoemde sets. De actie wordt gefilmd en op het grote scherm geprojecteerd. Kid Koala en het Afiara Quartet begeleiden het geheel met muziek die San zelf heeft gecomponeerd.

Er is heel veel te zien in Nufonia must fall live, en dat is zowel een voor- als een nadeel. De film, in zwart-wit, is geïnspireerd door de films van Charlie Chaplin waarvan San als jongetje genoot, samen met zijn hele familie, van grootouders tot kleinkinderen. Hij is wonderschoon. Het spel met licht en schaduw roept niet alleen Chaplin in herinnering, maar ook bijvoorbeeld de stomme films van Fritz Lang. Het spel van de strijkers streelt het oor, het Afiara Quartet opent de voorstelling met een fraaie ouverture, helemaal filmmuziek.

Nooit geweten, ook, dat viool en cello zich zo goed lenen voor het produceren van autogeluiden en andere klanken van lang na Bach en Mozart. En er is een bij vlagen verbijsterend vertoon van technisch kunnen. Het spel van de puppeteers pakt elke voorstelling net iets anders uit. Toch lukt het San en de strijkers om steeds precies op het juiste moment in te zetten. Nufonia must fall live is niet alleen een wonder van moderne technologie, maar ook van ouderwetse hand- en oogcoördinatie.

Jammer genoeg is de actie van de poppenspelers nauwelijks te zien voor het publiek, door alle drukte op het toneel. Een belangrijker bezwaar is het verhaaltje van de robot en het meisje: dat is nogal vlak. San, een sympathieke gast zonder kapsones die mooi over zijn werk kan vertellen, gaf dat tijdens het gesprek in WERC ook ruiterlijk toe. ‘We hebben 350 pagina’s stripverhaal moeten condenseren tot een uur theater. Dan gaat er veel verloren.’ En de muziek, hoe mooi ook gespeeld, vertoonde naar mijn smaak te weinig spannende ontwikkeling. Vooral Sans eigen bijdrage viel mij tegen. Misschien heeft hij het domweg te druk tijdens deze bewerkelijke show.

Toch is Nufonia must fall live zeer de moeite waard. Kid Koala is een kunstenaar die grote artistieke risico’s durft te nemen. Nu Nufonia hem heeft geleerd hoeveel nieuwe ijzers hij tegelijkertijd in het vuur kan houden, zullen ongetwijfeld inhoudelijk rijkere multimediashows van zijn hand volgen.