De voorstelling Noumi, zusje zeven gaat over een meisje in een Anne Frank-achtige situatie dat er Pipi Langkous-achtige dromen op na houdt. Het Marokkaans-Nederlandse meisje Noumi ervaart de benauwdheid van een huis vol familie, maar kan ook weer niet zonder. Deze geestige sitcom laat zien dat iedereen daar op zijn eigen manier uit moet zien te komen. Verfrissend is dat een Marokkaans-Nederlands gezin niet als probleem, maar als gegeven wordt gebracht.

Noumi is het zevende en laatste zusje, en het buitenbeentje in haar familie. Ze krijgt overal de schuld van. Toen zij werd geboren, paste de familie niet meer in het blauwe bestelbusje en konden ze niet meer iedere zomer naar Marokko. Ook ging het dak overal lekken en werd haar moeder ‘ontslagen, en kon ze twee jaar geen werk meer vinden’.

Noumi wordt tegelijk gespeeld door Kyra Bououargane en Myrthe Huber. In het begin is dat wat verwarrend voor de kleinsten, maar die hebben het al snel door. Om de beurt spelen ze ook de andere zes zussen: de stoere zus, de slimme zus, de zus die urenlang onder de douche staat. Het zijn allemaal herkenbare portretten die lekker overdreven worden gespeeld.

Noumi probeert aan ze te ontsnappen op de wc (‘hier kan de deur tenminste op slot’) en door stiekem een uit het nest gevallen vogeltje groot te brengen. De spanningen lopen thuis op in de aanloop van het huwelijk van haar oudste zus Nima. Iedereen loopt op zijn tenen en elkaar voor de voeten. Juist op dat moment gaat haar vogeltje vliegen. Als in een sprookje vliegt ze hem achterna. Hoog in de lucht ziet ze haar familie als kleine stipjes, haar schoolplein en de Jumbo, kortom, haar hele leven. En ze moet kiezen. Vliegt ze weg of blijft ze?

De voorstelling begint klein en met beide benen op de grond: een decor van een speelplein met een paar schommels. Langzamerhand wordt het stuk opgetuigd met tapijten, dansjes, een mooie bruidsjurk en de fijne, niet al te nadrukkelijke muziek van Nathan Klumperbeek. Als zowel de voorstelling als Noumi dan uiteindelijk vleugels krijgt wordt het sprookjesachtig. Het einde is dan weer zoetsappig sentimenteel.

Veel grappen en typetjes zijn ook voor volwassenen geestig. Die lachen soms nog harder dan de kinderen. Toeschouwers zonder Marokkaanse achtergrond krijgen een leuk inkijkje in wat er in Marokkaans-Nederlandse gezinnen schuilgaat. Oké, er ligt daar meer nadruk op familie, taart, bruidsjurken, thee, vaak zijn de gezinnen wat groter en is de vakantiebestemming Marokko. Maar schipperen tussen familie en avontuur, tussen geborgenheid en vrijheid, het blijven thema’s waar iedereen mee te maken heeft.

Foto: Casper Koster