Op afstudeerfestival ENTER begeleidt Theaterkrant 15 nieuwe theaterwerkers bij hun eerste recensies. Deze recensie is geschreven door een van de deelnemers van het traject, Hannes Schievink. |
Op afstudeerfestival ENTER begeleidt Theaterkrant 15 nieuwe theaterwerkers bij hun eerste recensies. Deze recensie is geschreven door een van de deelnemers van het traject, Emma Rixt Zwart. |
-NOT QUITE- is een afstudeervoorstelling van Lotte Laurens, afstuderend actrice aan de Toneelacademie Maastricht. De voorstelling toont iemand wiens grootste angsten uitgroeiden tot werkelijkheid terwijl een minder angstige ander ‘not quite’ dezelfde ervaring had.
Op de vloer zien we twee mensen die vastzitten in de wanden van een enorme, grijze doos. Hun gezichten en enkele ledematen prikken door de wanden heen, eveneens grijs. Ze zijn allebei een andere kant op gericht en kunnen elkaar dus niet zien of aanraken. De linker performer (Laurens) begint herinneringen op te rakelen aan een avond: de lift helemaal naar boven, de marmeren vloeren van het penthouse, wijn, hapjes, allemaal lichamen aanwezig op een netwerkborrel en vooral de paniek die ze voelde. Op haar gezicht is die paniek duidelijk af te lezen – niet alleen door haar expressieve mimiek, maar ook door het zweet dat van haar gezicht druipt. Haar spel is angstig, alsof ze bezeten wordt door haar gedachten.
De andere vrouw (Kim Boogaard) is kalm en herkent niet veel van de beschrijving die ze aanhoort. Waar voor de eerste vrouw een netwerkborrel diens grootste angst is, aangezien daar van alles mis kan gaan, is het voor haar altijd hetzelfde liedje, namelijk een kans om haar ooh’s en aah’s te perfectioneren: altijd dezelfde valse interesse, altijd dezelfde giechel.
Niet alleen kijken de performers fysiek een andere kant op, ze kijken dus ook allebei heel anders op dezelfde avond terug. Waar voor de linker de beklemmende angsten fysiek worden door hoe ze vastzit in de muur, lijkt het vastzitten in de muur voor de rechter symbool te staan voor haar vaste routine. Alles is grijs, maar door middel van de teksten wordt de avond steeds verder ingekleurd. De personages die nauwelijks kunnen bewegen en het minimalistische decor doen denken aan Beckett, door wie Laurens geïnspireerd is. Ook het menselijk lijden en het bevragen van de realiteit zijn Beckettiaans, al biedt -NOT QUITE- een veel herkenbaardere en modernere kijk op deze thema’s.
-NOT QUITE- heeft een fijne balans tussen snelheid, intensiteit, rust en humor. De teksten zijn beeldend en nodigen je uit om een voorstelling te maken van de avond die beschreven wordt. De mimiek en goedgeschreven teksten boeien tot het einde. Ik herkende me zowel in de tot in het absurde doorgedreven en toch als werkelijkheid aanvoelende angsten, als in de vaste routines. In mijn hoofd kan ik in dit soort situaties meerdere worst case scenario’s uitdenken: wat als ik niemand heb om mee te praten? Wat als ik wél mensen heb om mee te praten, maar vervolgens niet begrijp waar ze het over hebben? Kan ik me verstoppen op de wc voor een tijdje of hebben mensen dat door en vinden ze me dan raar? Et cetera. Maar uiteindelijk red ik me zo goed als altijd en kan ik me bijna niet voorstellen waarom ik me zo’n zorgen heb gemaakt. Het voelde dan ook alsof ik naar uitvergrote versies van de stemmen in mijn eigen hoofd heb zitten kijken, en daar even heerlijk om heb zitten lachen.
Zo’n leuk initiatief en zo fijn om een soort gelijkwaardige en uitgebreide reactie te kunnen krijgen op het werk.
Ik vind het weer super.
P.S. het speelt nog op Festival Gemaakt in Maastricht xx
He Emma Rixt!
Ik kan me helemaal vinden in je observaties en heb alleen dit toe te voegen:
De plaatsing van het decor (en dus de spelers) vond ik zowel esthetisch heel prettig als inhoudelijk een interessante werking hebben. Ik keek van de rechterkant naar de vloer en had daarmee het beste zicht op de minder angstige ander. De angstige persoon zag ik van verder weg en van de zijkant. Daarmee voelde haar verhaal grappig genoeg ook verder weg en kon ik me met het laid back perspectief van deze ander meer identificeren. Ik kan me goed voorstellen dat een andere plek in de zaal ook een andere kijkervaring had kunnen betekenen. Gaaf!
Dit was zo’n absurd goeie tekst! Verrassende opbouw ook, niet van redelijk normaal (zo’n kater waarbij je niet meer weet wat er de vorige avond is gebeurd) naar steeds absurder, maar juist andersom. Heel nice!
En goeie analyse ook Emma Rixt, bijvoorbeeld de link tussen het allebei een andere kant op kijken, en ieder hun eigen kijk op de avond hebben. Dat had ik nog niet op die manier bekeken.
Ik zou zeggen volg de tip van Just en ga dat zien ;)
Hé Emma Rixt,
Wat een ongelooflijk goede analyse. Ik vind ook het benoemen van het ‘Not Quite’ dezelfde ervaring hebben erg interessant. Ik kan me goed vinden in wat je schrijft over de twee verschillende ervaringen binnen de samen meegemaakte avond en heb dit bij het kijken eveneens volledig ervaren.
In reactie op femke heb ik de voorstelling inderdaad juist meer vanuit het perspectief van de hyper gestresste speler ervaren. Ik merkte tijdens het kijken dat ik helemaal werd meegezogen in de paniek en snelheid waarmee dat personage de avond herbeleefde. Wat maakte dat ik me fysiek haast net zo gespannen voelde als hoe de speler oogde
Ik merkte dat ik door de specifieke beperking van het decor erg getrokken werd naar het ervaren via de mimiek, stem en gedetailleerde mogelijk en onmogelijkheden van het fysiek, wat me heel actief heeft laten kijken. Ook merkte ik daardoor kleine toevalligheden nog meer op, wat ik altijd erg sterk vind in theater. Zo benoemde de speler in haar verhaal onderdelen als zweet, tranen en spuug dat langs haar hals naar beneden droop. Door haar harde werken was dit ook in de grime als afdruk nog te zien wat me erg is bijgebleven .
Al met al een hele spannende voorstelling die de beperkte fysieke mogelijkheden heel sterk inzet.