Op 29 september, de avond dat er plotseling opnieuw nog maar dertig mensen de theaterzaal in mochten, danste Keren Rosenberg in Theater Bellevue Not On This Earth / The Void of Longing. Na het applaus voor de makers vroeg een heer in het publiek of we ook wilden klappen voor het theaterpersoneel. En dat gebeurde. Een warmhartige afsluiting voor een zinderende avond die alle 30 aanwezigen naar binnen zoog.

Het is donker. Het is warm. Van achter het witte achterdoek komen twee figuren op in witte kaftans met capuchon. De een loopt diagonaal naar de tegenoverliggende hoek. Daar knielt hij neer. De ander draait de rug naar de zaal en laat de kaftan tot het middel zakken. Op het achterdoek wordt de rug in close-up geprojecteerd. Puntige schouderbladen steken uit de goudgeverfde rug en beginnen draaiend, stijgend en dalend aan hun verhaal.

Je kent vast dat gevoel dat je even terug zou willen in de tijd. Dat je al zo lang met iets zwaars in je gedachten rondloopt dat je er een beetje krom van trekt. Je verlangt naar de tijd voordat dat gewicht op je neerdrukte. Rosenberg doet precies dat: ze keert terug in de tijd door de ruimte achterwaarts over te steken, met haar rug naar de camera en naar ons oog. Zo nadert ze de knielende figuur.

De tekst die over de speakers klinkt vertelt ons dat dit lichaam ergens zo’n deuk heeft opgelopen. ‘My heart is empty. But the songs I sing are filled with love for you.’  Dit pijnlijke raadsel meetorsend, keert ze terug, en met een intense concentratie zuigt ze haar publiek mee de donkerte in.

Rosenberg is een dansmaker met een krachtig lijf en een krachtige aanwezigheid. In de Gaga-techniek vond ze een bewegingsvrijheid die daarbij past. De techniek die door Ohad Naharin (Batsheva Dance Company) werd bedacht, gaat niet uit van kijken naar de ruimte en de andere lichamen daarbinnen, maar van voelen. Voor de danser een manier om de beweging precies zo te maken als die onder de huid borrelt.

Voor de kijker resulteert het in dans die er een stuk minder geometrisch uitziet dan pakweg ballet met zijn nadruk op lijnen. Het lichaam gaat tastend te werk. Hier ziet dat eruit alsof alle delen van het lijf ergens omheen cirkelen, om het verlangen naar iemand met een hart dat geen plaats maakt voor jou.

Wanneer Nik Rajšek – is hij degene met het lege hart? – opstaat en zich richting Rosenberg beweegt, kronkelen en molenwieken zijn ledematen ten opzichte van de romp en van elkaar. De tenen krullen, een voet rolt op de zijkant onder een gebogen been, de torso cirkelt daarboven, terwijl de beide armen ieder een eigen kant op tollen en de handen duizelig rondjes draaien om hun eigen as. Zijn zilver geverfde hoofd beweegt als een slangenkop boven de schouders, dreigend, draaiend, kil.

Ja, je kunt zeker ook in een rechte lijn naar iemand toelopen, of met opgeheven hart en hoofd in twee jetés naast iemand uitkomen, en dat kijkt lekker. Maar het verlangen hou je daarmee niet lang heel tastbaar. Niet zo lang en niet zo tastbaar als hier, waar je door al het draaien en dralen van binnen begint mee te kronkelen van nee, nee, of toch ja, neeee, of ja, of…

Foto: Alwin Poiana