Aan weerszijden van het toneel staan draaitafels opgesteld waaruit zware ruis met onheilspellende geluiden klinken. Even later doemt op het toneel een slapende man op; onderuit gezakt op een stoel, zijn hoofd achterover gevallen en zijn mond wijd open. Het beeld wordt weer snel opgeslokt in een allesverzengende duisternis. Tijdens de black-out is die schrapende ruis er weer, er klinken doffe klappen als dreigende voetstappen.
Nocturnes noemde de Franse choreografe Maguy Marin de voorstelling waarmee zij naar het Chassé Theater in Breda kwam. De grote belangstelling voor de choreografe in Frankrijk was aanleiding voor het theater om haar naar Nederland te halen.
Met de titel Nocturnes verwijst Marin naar de gelijknamige muzikale composities van Chopin. Ze nam de structuur en sfeer van deze bekende pianostukken tot uitgangspunt, waarin de ene keer opwinding en dan weer geruststelling te horen is. De aanblik van een man die druiven eet; een vrouw met een zwartwit foto in haar handen, terwijl vage stemmen klinken; een alledaagse handeling verzonken in overpeinzing. Een gezamenlijk gezongen lied. Marin gunt de toeschouwer een blik in het leven van een ander, in een andere tijd.
Het zijn herkenbare situaties die Marin aanhaalt. Een bediende in gesteven goed met een dienblad met karaf en glazen. Uit het stemgeluid in de coulissen is te horen dat zij aan de zijlijn staat van een groter gezelschap. Terwijl de een teruggrijpt op tradities, dompelt een ander zich onder in herinneringen. Zo krijgt de geschiedenis gezichten en stemmen. Zoals een foto van overleden of vermiste familieleden, of een uitgestrekt lichaam op de vloer, de gedachte aan oorlog voedt. Telkens komt de duistere nacht met dreigende klanken, waaruit een nieuwe scène ontspruit.
De verschillende talen die de performers spreken, worden niet vertaald. Soms is dat onnodig en soms zijn de intenties – zoals een dobbelspelletje met als inzet pizza en bier – eenvoudig te interpreteren. Geboortegrond gaat boven nationaliteit lijkt uit de op de achterwand geschreven regels ‘I am Greece’ en ‘I am Tunesia’ te spreken, verwijzend naar het verschil tussen ‘droit du sang’ en ‘droit du sol’.
In Nocturnes is Marin zeer consequent in haar aanpak, ruim een uur lang wisselen korte scènes – vrolijk, intiem of introspectief – en black-outs elkaar af. Desondanks lijkt de doorgaande stroom van scènes sommige toeschouwers onvoldoende houvast te bieden, een aantal van hen verlaat voortijdig de zaal.
