Er is geen decor. Er zijn geen rollen. Er zijn geen kostuums. Er is geen licht – ja, de schelle witte TL-balken van het ‘werklicht’. Martijn Crins en Gerrit Dragt stellen zichzelf voor en wijzen ons op wat er wel is: hun eigen namen, hun eigen uiterlijk, een mengtafel, een publiek, de gordijnen en de zwarte balletvloer. En ze vertellen wat ze van plan zijn: een voorstelling maken van ongeveer tachtig minuten waarin ze zullen afrekenen met het cynisme.

De No Future Show is een eerste deel van een drieluik, De Bloem van de Natie schrijft geschiedenis, waarin het collectief, dat verder bestaat uit Bram Gerrits, Huub Smit en Twan van Bragt, het idealisme wil heruitvinden. Voor wie denkt dat dat een voorstelling met een prekerige toon oplevert: wees gerust. Wat we in tachtig minuten te zien krijgen is een wonderlijke en vrolijke aaneenschakeling van absurde, dolle en soms heel stille scènes rondom een reeks ontwapenend mooi ploeterende mensen. Die telkens toch ook weer Gerrit en Martijn zijn.

Na het kale en persoonlijke begin zetten de twee de vloer vol met een willekeurige verzameling spullen. Een winkelwagen, een magnetron, een kruiwagenband, een bananendoos, een bontgekleurde slaapzak en nog veel meer. Intussen blijven ze, in een voortzetting van de eerste scène, alle elementen voor ons benoemen. Als alles na veel energiek gepuzzel en overleg op de juiste plek staat wordt het aan het publiek gepresenteerd als ‘de wereld’. Waarna de wind opsteekt en twee mensen via de hoogste berg die wereld intrekken en hem in stille verwondering item voor item ontdekken.

Kun je een magnetron knuffelen? Pas ik in deze doos? Is deze jas geschikt voor mij? Alle antwoorden zijn goed, ook al is het soms even schrikken in eerste instantie. Zoals het ook misschien een beetje gek is dat Aladdin ineens begint te zingen: ‘Onze wereld is mooi…’ Maar hoeveel vraagt het eigenlijk van je om je aan het sentiment over te geven? Aan Gerrit en Martijn te zien is dat best te doen. Ook al is het wat onwennig. Waarna een ouder Duits stel in het Engels hun visie op kunst en de wereld aan ons voorlegt. ‘You can say, why don’t you go into therapy … or, you can just smile.’

Telkens is er spanning. Tussen spelen en niet-spelen, tussen zoetheid en weerzin, tussen chaos en structuur. Maar het gaat nergens over de top. Wanneer Gerrit duidelijk wil maken dat hij Martijn een mooie man vindt ontstaat er verwarring of hij het nou meent of niet, en hoe ver dat dan wel gaat. Natuurlijk is het spel, maar het is natuurlijk waar. De rij jonge vrouwen naast mij houdt de adem in.

En zo, via blij-boze No Future-rock en opgetogen post-kritische muzikanten, een aangepraat messias-complex en loslaten, Billie Holiday en Schopenhauer, een badkamerverbouwing en een open arrangement voor You Are So Beautiful zijn we mee met wat deze makers willen. ‘De wereld’, dat is een willekeurige verzameling spullen en ervaringen, waarin we met veel kunst- en vliegwerk samenhang creëren. Cynisme heeft geen zin. Dit is wat er is, dit is wat we ervan gemaakt hebben, en het was hard werken. Deze voorstelling laat het letterlijk zien. En de zaal is er na tachtig minuten echt even stil van.

Foto: Joris Buijs