‘Young, gifted and black,’ dat was Nina Simone. De zangeres die eigenlijk concertpianiste wilde worden maar niet werd toegelaten tot het conservatorium. Die zich boos maakte over de rassenongelijkheid in de VS. Die leed onder haar relatie met haar ouders en die zich zelfs op hoge leeftijd, over de hele wereld bekend en geprezen, nog altijd miskend voelde. Over haar leven maakte MC de voorstelling Nina Simone (A)live, een biografie in spel, zang en muziek. En zoals de diva Simone door het leven zwalkte, van piek naar dal, vaak pijnlijk eenzaam, zo zwalken ook de makers van MC langs haar leven.

De setting van Nina Simone (A)live is prettig informeel, met tafeltjes naast het podium, alsof we in een rokerige nachtclub wachten op een jazzconcert. Als de voorstelling opent met een verrassende en superswingende uitvoering van Four women, is iedereen alert. Op de speelvloer staat een keur aan spelers en muzikanten, vier mannen en drie vrouwen. De zachtmoedige pianiste Liesbeth Peroti, de ongenaakbare soulzangeres Sabrina Starke en de strijdlustige actrice Aisa Winter zijn indrukwekkende zwarte vrouwen en doen alledrie op hun eigen manier aan de iconische Nina Simone denken.

Zo ook de mannen. Gitarist Alvin Lewis, rapper GMB en zelfs de blanke DJ Lovesupreme en acteur/trompettist Hans Dagelet vertolken allen een deel van Nina op hun eigen manier. Vooral in muziek, door de onsterfelijke nummers van Simone in nieuwe versies te brengen, maar ook in vertelling en toneelspel. Soepel schakelen ze tussen liedjes, melodieën en tekst. Dat resulteert in ontroerende momenten, zoals de intieme en tegelijk boze vertolking van Little girl blue door Peroti, wanneer Simone wordt afgewezen voor het conservatorium. Simone levert de ene strijd na de andere: tegen haar ouders, haar man, haar huidskleur, zichzelf. En verliest. Tragisch en gloedvol tegelijk.

De muziek is strak gespeeld en vaak verrassend qua bewerking. Het ene bekende nummer volgt op het andere, zoals een dwingende versie van het ritmische See-line woman en een duivelse interpretatie van I put a spell on you, waarin een razende Dagelet het voortouw neemt. Hij heeft geen kostuum nodig om Simone te spelen. Waarom hij later in een mantelpakje en op hoge hakken een dronken karikatuur van de zangeres neerzet, is dan ook volstrekt onduidelijk.

Zoals het leven van Simone was, zo is ook de voorstelling: zwalkend. Tragiek en extase zijn niet met elkaar in evenwicht. Dat komt voornamelijk door de duur van Nina Simone (A)live. Meer dan twee uur om een levensverhaal te vertellen is lang, te lang. Regisseurs Marjorie Boston en Maarten van Hinte hadden scherpere keuzes moeten maken. Ze hebben te veel respect gehad voor het originele levensverhaal en er te weinig een theatrale spanningsboog in aangebracht. Daardoor krijgt Simone (A)live ondanks de enorme overgave en muzikale kracht van de spelers naar het einde toch de muffe bijsmaak van een geschiedenisles. ‘Everybody avoids everybody’ zei Simone eens tegen haar publiek. ‘I know, I’m one of those everybodies’. Helaas is ook Nina Simone (A)live te afstandelijk.