De tijger van het International Film Festival Rotterdam sluipt door de Rotterdamse straten en een regenbuitje maakt het Museumpark troosteloos koud. Even voorbij Boijmans Van Beuningen wijzen gele hesjes auto’s ‘helemaal naar beneden’. Om op -3 te parkeren, netjes naast elkaar, tegenover een blinde muur.

Voor film- en theatervoorstelling Night Shift bouwde PLAY Productions een drive-in bioscoop in een Rotterdamse parkeergarage. Vanachter de voorruiten zijn op de muren filmprojecties, in regie van Maikel Nijnuis, te zien. Acteur Mike Libanon loopt niet alleen op filmbeeld voorbij, maar stapt ook in levende lijve de parkeergarage binnen. Hij heeft een kussen in zijn hand geklemd, wankelt op zijn benen en hijgt. Als hoofdpersoon Simon slaapt hij slecht, sinds zijn vrouw is overleden. Van bedrijf Night Shift krijgt hij een onorthodoxe therapie: ‘stand-in therapeut’ Lisa (Lisa Zweerman) kruipt nachtenlang naast hem in bed, verkleed als zijn echtgenote. Zo kan zijn trauma in de therapiesessies worden ‘ge-herprogrammeerd’. Een verhaal, kortom, dat iets wegheeft van de sciencefictionfilm Eternal Sunshine of the Spotless Mind uit 2004 – maar dan anders.

Het scenario van Cat Smits is uitgewerkt in prachtige beelden van nachtelijk Rotterdam, afgewisseld met beelden van Simons therapiesessies en momenten waarop Lisa zich voorbereidt op haar werk. In regie van Puck van Dijk speelt Libanon tussen de projecties door. Zijn acteerwerk bestaat eerst vooral uit zwaar ademen en wild om zich heen slaan. Hij zoekt steun tegen een muur, strompelt weer een andere kant op, blijft zwaar ademen. Voor het verhaal is zijn aanwezigheid in de parkeergarage nauwelijks noodzakelijk. Zelden voegt zijn live acteren echt iets toe aan de filmbeelden. Wat Night Shift bijzonder maakt is niet het interdisciplinaire karakter van de voorstelling, maar de unieke setting. Achter je voorruit blijf je toch geboeid, als het duister van die parkeergarage je omringt, motoren onheilspellend stil en met vele etages hoger: Rotterdam, waar je de nacht vermoedt.