Victor Löw speelt de keiharde beurshandelaar Jan. Monomaan en vol energie stort hij zich op het verdienen van geld, veel geld. En dat ten koste van alles. Werkelijk alles? Dat laatste is soms de vraag. Zijn vrouw Karin, een prachtige rol van Vera Mann, kent hem al langer en blijft tegen beter weten in hopen dat er een klein hartje in hem schuilt. Hun echtelijke dialogen zijn herkenbaar. Hun confrontaties zijn op het scherp van de snede. Hun spel is raak.

Wat Jan ook doet twijfelen, is zijn nieuwsgierigheid. Soms vermoedt hij dat er andere zekerheden zijn dan de ultieme zakendeal. Zo hoort hij zijn personal assistant Ahmed uit over diens geloof in een god. We zien Ruben de Goede in die rol bidden op een kleedje richting Mekka en net niet alle clichés van een moslim omzeilen. Tegenover zijn oude vriend en partner in crime Henk blijft Jan tot het uiterste gaan in zijn rol als sprinkhaankapitalist. Peter van Bokhorst weet deze bijrol te bekronen met een knappe huilscène. Zo naturel dat niemand zich daarvoor plaatsvervangend hoeft te schamen.

Maar vooral veel Jan en dus veel Victor Löw. De acteur eist anderhalf uur lang alle aandacht op. Zijn aanwezigheid sneeuwt het decor, een ontwerp van Ascon de Nijs, onder. Pas veel te laat merk je omineuze veranderingen daarin op en zie je dat de kleur van het achterdoek langzaam verandert. Jan houdt zich alleen dan rustig wanneer er van buitenaf een enorm gewicht op hem gelegd wordt. En dan nog. Een fatale ziekte lijkt hem even stil te krijgen. Maar ook dan kruipt hij telkens weer op. Alle rampen die er te verzinnen zijn in zijn persoonlijk leven overkomen hem. Hij rolt er met vernieuwde energie doorheen. We blijven tot het eind toe wachten op een afname van zijn adrenaline. Op een moment van inzicht over zijn hybris. Op een moment van rouw. Maar anders dan de dood aangezegde Elckerlyc, kozen toneelschrijver Charles den Tex en medeschrijver en regisseur Peter de Baan ervoor deze Jan te laten volharden. Beginnende twijfel helpt hij intelligent om zeep. Hij heeft altijd een weerwoord klaar. Een weerwoord, vaak zo overtuigend dat de toeschouwer er een heel eind in mee kan gaan. En dit maakt dat het moralisme in Nieuw geld niet zwart-wit is en blijft intrigeren. Natuurlijk wil je weten hoe het met Jan afloopt. Maar nog liever wil je weten wie en wat je moet geloven.

Foto: Raymond van Olphen