Moving Forward is een ontwikkeltraject van Dansmakers Amsterdam en Dansgroep Amsterdam in samenwerking met Dansateliers, DansBrabant, De Nieuwe Oost en Random Collision. Het project is in het leven geroepen om de brug tussen opleiding en professionele werkveld te slechten. Een maker creëert onder begeleiding van het betreffende dansnetwerk een nieuwe voorstelling. Elk jaar selecteren de partners van Moving Forward (ook verbonden aan het Moving Futures Festival) enkele potentiële afstuderende choreografen voor het traject. Dit jaar zijn dat Lucas de Vroe (Fontys), Stina Fors en Mami Kang (beiden SNDO, School voor Nieuwe Dansontwikkeling).

De drie choreografen presenteerden zichzelf afgelopen weekend in Amsterdam na een eerste intensieve verdiepingsfase tijdens een residentie bij Dansmakers. Over een week wordt bekend gemaakt wie van de drie het traject mag vervolgen.

Een vastgeklonken duo
Het duet It’s Simple, I am Complex van Lucas Devroe reist langs een landschap van paars verlichte tl-buizen, die in vijf diagonale strepen over de vloer verspreid liggen. We zitten er in een keurig vierkant omheen, terwijl twee dansers (Astrid Klein Haneveld and Jochem Eerdekens) unisono bewegen, erlangs, soms er overheen. In hun los zittende, zuiver witte kleding bewegen ze, traag en beheerst, volledig synchroon als een vastgeklonken duo – hun identiteit overstijgend. Hun bewegingen doen denken aan het vocabulair van oosterse bewegingskunsten als chi-gong en tai-chi.

Dramatisch leidend is vooral de soundscape, die zich gaandeweg de choreografie vult met steeds meer instrumentarium en daarmee een heel ander perspectief neemt dan de dans. Hier en daar wankelt even de synchronie, een arm of been beweegt sneller en lijkt houvast te verliezen. Daarmee verschuift ook de intentie van de beweging lichtelijk, zij het veel langzamer en subtieler dan de muziekcompositie.

Na een tocht langs het mysterieuze landschap halen de twee dansers bezweet de streep. Ondanks de muziek, die overduidelijk een storm van emoties representeert. It’s Simple, I am Complex, of is het nu andersom? Door die titel te geven aan dit eenvoudige duet, stelt Devroe vooral een existentiële vraag.

Merkwaardig geluid
Van een heel andere orde is de solo A Poetical Circumstance van Stina Fors, die de relatie tussen lichaam en stem onderzoekt. Het begint met een knarsend geluid dat uit de mond van Fors komt, wijdbeens zittend op een stoel. Alsof binnen in het lichaam een deur moeizaam opent of sluit. Het merkwaardige geluid werkt op de lachspieren. Fors reageert er menselijk op, alsof ze zich een beetje geneer. Alsof ze het zelf niet is.

Meer geluiden maken dat Fors’ gezicht rood aanloopt van de inspanningen. Dan produceert ze flarden tekst. Zinnen waar geen coherent verhaal aan vast te knopen is. Is het poëzie? Wie of wat is de bron? Naarmate Fors meer spreektaal hanteert, verdwijnt de magie van haar performance. A Poetical Circumstance is duidelijk nog in een onderzoeksfase, benieuwd waar dit toe gaat leiden.

Mechanische avatar 
Transmission van choreografe Mami Kang is minstens net zo mysterieus, als de andere twee werken. Kang danst de solo zelf, uitgerust in latex tenue en met cornrow braids. Kang heeft niet veel nodig. Alleen al met het wegdraaien van haar ogen, weet ze een hele wereld te creëren. Ze lijken los te opereren van haar lichaam, waardoor haar beweging iets mechanisch krijgt, iets buiten haarzelf.

Choreografisch is Transmission niet super spannend. Zo is de ruimtelijke structuur van de solo bijvoorbeeld vrij voorspelbaar, maar avatar Kang weet haar publiek wel helemaal mee te zuigen in haar rituele spel.

Foto: It’s Simple, I am Complex van Lucas Devroe