PS|Theater is een typisch stadsgezelschap: voor iedere voorstelling doet de groep onderzoek naar inwoners van Leiden. Dit keer is dat het verhaal van de onzichtbare inwoners, de uitgeprocedeerde asielzoekers in de bed-bad-broodopvang. De theatermakers bezochten de opvang verschillende keren en schepten uit de verhalen van de bewoners één personage: de Irakese Reda. In Blind Spot proberen ze een weg te vinden in de wirwar die de asielprocedure behelst. (meer…)
Iedereen nestelt zich ergens, maar iedereen doet dat op zijn eigen manier. Het Leidse PS|theater maakt een voorstelling over geborgenheid – een logisch thema in onze tijd – en trekt daarvoor de Pieterswijk in.
Geef een poes een doos die iets kleiner is dan zijzelf en ze is volmaakt gelukkig. Midas Dekkers heeft dat gegeven verheven tot een theorie: niet alleen de poes, wij allemaal zijn thigmofielen: wezens die zich behaaglijk voelen in een kleine ruimte die hen voelbaar begrenst. Iedereen wil een eigen holletje om zich in terug te trekken.
Voor PS|theater kwamen de nieuwe inzichten van Midas Dekker precies op tijd. Maar er is meer nodig dan een paar aansluitende wanden om je je behaaglijk te laten voelen. Daarover maakt de groep Nestelaar. Thuis is waar je muziek klinkt, waar je eigen geuren uit ovens en pannen ontsnappen (van appeltaart bijvoorbeeld, u kon het bedenken) en waar je je eigen hutje kunt inrichten.
Rian Evers, Eva Mathijssen en Tijs Huys nemen je mee langs plekken van geborgenheid en bellen daar soms ook aan. Ter voorbereiding van de voorstelling heeft PS|theater gepraat met uiteenlopende bewoners van de Leidse Pieterswijk: gewone glippers, studenten, vluchtelingen, pensionado’s, rijke en arme Leidenaars. Fragmenten uit interviews komen terug in het geluidsdecor: met koptelefoons op wandelt het publiek door de Pieterswijk, die ruim tweehonderd jaar geleden voor een flink deel in een puinhoop veranderde door de ontploffing van een kruitschip in de gracht die door de wijk loopt. Na de tocht kijk je met andere ogen naar een stuk stad dat je min of meer kende. Je realiseert je hoeveel vormen van geborgenheid zo’n gebiedje herbergt.
Piet in de Raamsteeg nodigt je uit om aan tafel uien te snipperen voor zijn favoriete gerecht: uienprak, want als je met elkaar aan tafel hebt gezeten, ben je een soort familie. Op andere plekken, zoals een verscholen kerk, spelen de mensen van PS muziek – meer en minder verstaanbaar. De dozen waarin katten zich zo thuisvoelen, komen een paar keer terug. Ze maken eerder de indruk van verhuizen dan van huiselijkheid.
Tijs neemt ons op een zoldertje mee terug naar het huis van zijn jeugd, Eva vertelt wijkverhalen, Rian zingt het mooie afscheidslied Welkom thuis. De teksten uit de koptelefoon verlopen wat kabbelend – dat past bij het onderwerp, maar maken de voorstelling niet spannend; je hoopt steeds dat er iets onverwachts gebeurt, maar helaas. Wel sfeervol, en door zijn opzet en inrichting ook dynamisch. Nestelaar is een voorstelling die een nieuwe blik op de stad geeft, en dat is precies wat je hoopt van een stadsgezelschap.
Foto: Rob Overmeer
