‘Hij heeft wel duizend keer de Hitlergroet gebracht.’ De grijzende actrice achter het bureau vol papieren zegt het nadrukkelijk, na een lange stilte. Het is Kathenka Woudenberg en de ‘hij’ is haar vader.
Woudenberg komt uit een ‘foute’ familie. Haar grootvader was prominent NSB’er, haar vader zat als jongen bij de Hitlerjugend, maar was te jong om mee te vechten. Zijn oudere broer was wel oud genoeg en kwam om aan het Oostfront. Diens zoon en Kathenka’s neef is Helmert Woudenberg, die acht jaar geleden de voorstelling Leefbaar – de jood en de NSB’er maakte over hetzelfde onderwerp. Naar aanleiding van brieven die Kathenka aan Gerardjan Rijnders schreef, schreef hij voor haar het stuk Narciss.
Maar Kathenka is niet de acteur die Helmert is. De hele voorstelling blijft ze zitten op een stoel, terwijl ze vertelt over ‘de man die later haar vader werd’, een beroemde schrijver met wie de vrouw die later haar moeder werd een verhouding had en over de stilte van de jaren zestig, toen alles bespreekbaar was, behalve als het over de oorlog ging. Ze speelt het verhaal in dialoog met zichzelf, maar ondanks deze ingreep en de paar liedjes die ze (mooi) zingt, blijft de voorstelling vlak en traag.
Het decor (Marjolein Ettema) is het best: een metalen wand die haar van drie kanten omringt, onregelmatige tralies die doen denken aan het voegwerk in een bakstenen muur, met opgerolde papiertjes ertussen die er onmiddellijk de klaagmuur in Jeruzalem van maken.
Misschien is het probleem ook wel dat tussen alle egodocumentaire en Facebook-voorstellingen in het Nederlands theater Narciss met haar al te subtiele poëzie, haar vele herhalingen, haar omwegen en haar diffuse focus eenvoudigweg enorm ouderwets aanvoelt. Iets meer ongedwongenheid of humor zou ook nog kunnen helpen. Nu is Narciss vooral saai.
(Foto: Ben van Duin)
Ze zijn beiden op leeftijd, Annemarie Prins en Eric Besseling, wanneer ze zich, in het echte leven, toeleggen op de keuze voor een woongroep. Ieder betrekt een riant appartement in Amsterdam. In een pand met plek voor tien bewoners. Kies je voor zelfstandig samenleven, dan levert dat een ratjetoe aan ervaringen en emoties op. In de voorstelling Death Row wordt daar nog een extra sausje chaos aan toegevoegd. (meer…)
De spandoeken waren teruggekeerd in de Grote Zaal van de Amsterdamse Stadsschouwburg, nu bekend als Internationaal Theater Amsterdam, met teksten als: ‘Licht aan! Diskussie!’, ‘Revolutie = geen teater’, ‘Mag ik mijn rol uitspelen’, ‘Weest realistisch’ en ‘Het Toneelprobleem’. Er hing een licht koortsachtige sfeer in de zaal, maandagavond 4 november. (meer…)
Soms is een toneelstuk té well-made, té goed gemaakt met de juiste open plekken erin, de juiste onaffe zinnen, de welgekozen handeling en kloppend plot; een soort perfectie die zichzelf tegenwerkt. De lunchpauzevoorstelling Happy birthday mammie van Moniek Kramer lijkt daarvan een voorbeeld. Kramer, die het stuk zelf regisseert, heeft twee knappe acteurs, Raymonde de Kuyper […]
Actrice Jacqueline Boot is goed in eigentijdse dertigermeisjes. Laconiek, charmant-verlegen, beetje hyper ook, wint ze snel de sympathie van het publiek. Dat toonde ze op De Parade met In bed met Rick en Maaike, ze laat het opnieuw zien in de Bellevue lunchvoorstelling Pitbull. Met een klein lachje, haar handen onhandig aaiend over haar buik […]
