Ook binnen het theater heb je symfonieën en kamermuziek. Voor die laatste afdeling is Live Art Breda een goed adres. Het intieme en sfeervolle festival programmeert kleinschalige voorstellingen en andere kunstuitingen. Omdat ook het eten en het weer goed waren, was meer publiek zeker op zijn plaats geweest. Misschien was het weer wel iets té goed.

Aan de voorstellingen lag het niet. De danssolo The Shepherd van Heather Ware en Nader verdwaald van Joost van Dijk, samen een double bill, lieten de veelzijdigheid van het festival mooi zien.

Van Dijk is een autodidacte muzikant en videomaker. Die kwaliteiten combineert hij in Nader verdwaald: hij omringt zich met instrumenten (elektrische gitaar, cello, toetsen, klokkenspel, percussie en effectapparatuur) om met live-muziek en ter plaatse ingespeelde loops daarbij zijn eigen soundscape te maken, sfeervol, illustratief en melodieus. Scholing in de kunsten heeft hij altijd bewust vermeden; liever trok hij zelf zijn plan.

Op het scherm zie je de solist naar het station gaan (een melodica speelt de voorbijrijdende auto’s) en in Breda uitstappen, om op de plaats van het filmconcert zijn instrumentarium klaar te zetten. Spelen is slepen. Met kabels verbindt hij alles, en hij zet een camera klaar om alles vast te leggen. Kennelijk voldoet die niet: ‘nieuwe camera kopen’ schrijft hij op een briefje. Dat kan weer doorgekrast worden als de aanslag van de belastingdienst binnenkomt.

Tussendoor zien we een oude man in close up, in wie we Van Dijks vader vermoeden. Bij hem lopen heden en verleden door elkaar; het slotlied ‘Alles vergeten, alles kwijt’ lijkt vooral voor hem gemaakt. Maar aan de andere kant: hoe precies kennen wij ons eigen verleden nog? In een doos zien we parafernalia uit de jeugd van Joost van Dijk: foto’s en twee witte schoentjes.

Heden en verleden, hoe die elkaar beïnvloeden en door elkaar heenlopen, dat is het thema van de kleine voorstelling waarin veel te beleven valt. Uiteindelijk wordt de tijd teruggedraaid. De schoentjes blijven achter. Zonder voeten erin zetten ze hun pasjes. Het zijn de voorwerpen die de grens tussen toen en nu moeiteloos laten vervagen. Nader verdwaald is een subtiele, zorgvuldig gemaakte solo waarin één man de verschillende lagen beheerst en regisseert en het hier en nu vervloeit met het daar en toen. Ook te zien in een jeugdversie.

Foto: Frank Bouwkamp