In een kleine verborgen bunker in het Amsterdamse Vondelpark organiseert Nineties Productions een Tribute Night in Live Aid-format. Een ijdele Bono met zonnebril heet iedereen welkom in de arena ’to honor a great man’, een nog ijdelere Sean Penn vertelt over de ‘special evening’ die hij met de gevierde held beleefde en op geluidsband joelt een enthousiaste massa.

Het grote feest vindt plaats ter ere van Henry Charles Bukowski (1920-1994), de Amerikaanse schrijver die duizenden gedichten, honderden korte verhalen en zes romans afleverde over voornamelijk geldgebrek, drank en seks. Veel daarvan was autobiografisch, de toon rauw en hard.

Terwijl Charlie Chan Dagelet prachtig een cellosuite van Bach speelt, krijgen we kort de heftige levenswandel van de schrijver mee, van zijn ellendige jeugd vol armoede en acne tot zijn destructieve alcoholverslaving. Op de stenen achtermuur van de bunker hangt in lichtletters Bukowski’s grafschrift: ‘Don’t try’.

Verder herdenken de muziektheatermakers ‘Charles Boy, Charles B, Charles Bitch’ in een heerlijk overdreven jaren tachtig- en negentigstijl. Gouden kettingen, witte schoenen en fluoricerende lippen lichten vrolijk op in black light en verdwijnen weer in de rook. De gelegenheidsband Charles and the Bukowski’s zet de teksten van de schrijver op aanstekelijke elektronische muziek, met synthesizer (Yannick Noomen), Eurodance-beats (Jimi Zoet), rap (Ludwig Bindervoet) en cello en zwoele zang (Charlie Chan Dagelet).

Als Bukowski zelf op een soundscape van de band een ‘Poetry reading’ te berde brengt, danst Dagelet als smachtende groupie om hem heen. Helemaal los gaat de actrice in haar ‘vrije interpretatie’ van het gedicht Love is a dog from hell, waarvoor het publiek de ogen moet sluiten en zij door de microfoon hijg-, smak en stootgeluidjes produceert.

In deze door Anne Maike Mertens geregisseerde ode lijken de fans nog een stuk vreemder dan de zonderlinge dichter. In volle ernst gaan de spelers een avond lang totaal over the top. Meer dan een held, portretteren ze Bukowski als een vreemd cultfenomeen uit een al even vreemd tijdperk. Wereldschokkend of erg diepgaand is deze terugblik niet, maar zeker vermakelijk én dansbaar.

Foto: Casper Koster