Wat een prachtig, prikkelend openingsnummer. Op een monotone, dreinerige melodie bezingt Lonneke Dort de sfeer in de arena Na de lieve vrede. Daar gaat het hard tegen hard en wordt geen rekening gehouden met tere zieltjes. Daar worden de messen geslepen en als je er niet tegen kunt, duvel je maar op. Dan ga je dus als publiek meteen recht zitten om eens fijn te genieten van de verbale gevechten die door de cabaretière worden beloofd. Wat een teleurstelling als blijkt dat de veelbelovende aankondiging geen passend vervolg krijgt.

In 2017 won Lonneke Dort het Amsterdams Kleinkunst Festival. Jury, publiek en recensenten waren enthousiast, want het is lekker om tussen het makkelijke vermaak een dwars geluid te horen op een cabaretpodium. We zijn nu ruim tweeëneenhalf jaar verder en Lonneke Dort heeft het half uurtje van het festival uitgebouwd tot vijf kwartier. Nummers als Extraverte mensen (‘Je lacht zo luid, ik greep laatst naar mijn oor, toen keek ik.. kwam er een beetje bloed uit.’), We gaan niet in therapie (maar we gaan naar Syrië om onze relatie te redden) en de cynische toegift We gaan er aan blijven nog wel overeind. Maar als blijkt dat er eigenlijk niets op het niveau van haar beste stukjes uit haar Amsterdamse finale-optreden is toegevoegd, zakt de voorstelling als een kaartenhuisje in elkaar, ook al weet ze nog wel heel slim het publiek te verleiden tot een absoluut foute meezinger.

Het uitgangspunt van haar verhaal is hetzelfde gebleven: elkaar eens flink de waarheid vertellen en schoppen waar het nodig is. Maar het komt allemaal zo geforceerd over. Vreselijk, die spreekbeurt over het houden van een spreekbeurt. Kinderachtig treurig, het nummer over de boekhouders die uitgeroeid moeten worden. Niksig, het gesprek op de fruitschaal. Slaapverwekkend, het lied over wel of geen dorst hebben.

Dort heeft wel een scherp oog voor bizarre situaties, maar weet daar geen spannende draai aan te geven. Het is vooral een avondje van ‘kijk mij eens stoer zijn’, zonder dat er echt harde noten gekraakt worden. En als ze dan niet zoveel meer te zeggen heeft, gaat het irriteren dat het gitaarspel van Dort zeer beperkt is, dat de composities rommelig zijn, dat haar zangstem niet echt welluidend is, en dat de teksten vaak heel kreupel zijn. Als technische vaardigheden ontbreken moet dat gecompenseerd worden door een ijzersterke inhoud. Maar helaas, dat zit er bij Lonneke Dort (in ieder geval in dit programma) niet in.

Foto: Jaap Reedijk