Met de donkere en diepe, zoetzure smaak van hele oude lemon pickle in de mond en losse graankorrels prikkend onder hun voeten, lopen toeschouwers de wereld van theatermaker en Dasarts-graduate Abhishek Thapar binnen. In My home at the Intersection vertelt hij over hoe hij met zijn ouders en zijn zusje opgroeide in Punjab, terwijl politieke spanningen en geweld het leven van drie generaties Thapar tekenden.
Abhishek Thapar legt uit en vertelt, laat zo nu en dan een foto zien en tekent met zijn handen in het graan. Met veel gemak wisselt hij tussen het perspectief van de volwassen theatermaker en dat van een enthousiast jong kind dat indruk wil maken op zijn nieuwe klasgenoten tijdens de drama competition. Haast impliciet word je gewag van de voortdurende dreiging van mogelijk oplaaiende spanning en geweld, een onzekere gang op straat, noodgedwongen verhuizingen en een onzekere toekomst.
Thapar spreekt met schijnbare nonchalance, genereus en met gevoel voor humor, om de stemming er in te houden of om de kinderen niet te belasten. De verhalen zijn hoogst innemend en geven je het gevoel bij zijn familie aan tafel te zitten en te delen in hun intieme overlevingsstrategieën van goede verhalen en eindeloze discussies over welk kostuum de jonge Thapar nu aan zal trekken als terrorist.
Ronduit ontroerend is het wanneer blijkt dat Thapar zijn familie heeft weten te overhalen met oude huisraad een levensgrote maquette van hun oude huis te bouwen. Met de filmbeelden neemt de voorstelling als herinneringsmachine, die zich vanaf het eerste moment nestelt in het intieme van niet alleen taal maar ook smaak en taktiliteit, nog eens een enorme sprong. Jezelf te ensceneren als die herinnering, als in een inmens poppenhuis, de plattegrond nalopend, bedden opstellend, verbindt de onschuld van kinderspel en theater met het spookachtige van de herinnering, waarbij de pijn niet kan worden weggepoetst en het voorbij zijn altijd weer terugkomt.
Indira Ghandi was een begrip in mijn jeugd en van Operatie Blue Star had ik gehoord. Maar de manier waarop Thapar vanuit het perspectief van zijn jeugd de geschiedenis van vervolging en politieke strijd heropneemt, geeft een ongenadig preciese indruk van de menselijke kant. Een echte aanrader op het Fringe Festival in Amsterdam.
