Met zijn vernederende versiertrucs was Julien Blanc de controverse van afgelopen jaar. En ja, hij weet heel wat over de vrouwtjes – of tenminste: dat zegt meneer Blanc zelf. Gelukkig heeft Nederland al enige jaren een eigen man/vrouw-expert: acteur Huub Stapel. Dit begon met zijn vorige ‘one man show’, Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus. Daar is nu een vervolg op: MV2, een voorstelling die vrolijk verder borduurt op de stoplap der man/vrouw-verschillen. Valt daar dan nog iets nieuws over te zeggen? Nou, nee. Als we MV2 moeten geloven, is die bron nu echt volledig opgedroogd.

Mannen komen van Mars was een enorme theaterhit. Stapel speelde die show, gebaseerd op de gelijknamige bestseller van John Gray, ruim vierhonderd keer. Blijkbaar legt Nederland graag zijn oor te luister als iemand zegt te weten hoe het zit met de man, de vrouw en het ravijn dat hen scheidt. Dit keer schreef Peter de Baan de tekst en deed regie. In MV2 worden anekdotes afgewisseld met een flinke dosis (pseudo)wetenschap. Aan het begin van de show tekent Stapel met één hand een stapel boeken – ongeveer zo hoog als hijzelf. Zoveel is er gelezen, researchend voor de voorstelling. Maar blijkbaar kun je heel veel lezen zonder op iets origineels te stuiten.

In de humoristische lappendeken die de voorstelling is geworden, hopt Stapel van cliché naar cliché. Iets over de jagende holen-man en de moederende holen-vrouw in hun grot? Het zit er in. Dames die zeuren? Geen kaart kunnen lezen? Klagen over hun spiegelbeeld? Check. De emotieloze hork tegenover de emotionele kletsmajoor? Jazeker. Een schoonmoedergrap? Ook daar kan een vinkje achter. En – hou me tegen: ook de ‘mannenvriendschap’ komt aan bod. Het hechte broederschap waar Bert ‘Ventoux’ Wagendorp in 2013 een heel boek over schreef. Tussen mannen gaat het er onderling namelijk heel anders aan toe dan tussen vrouwen, als we Wagendorp en Stapel moeten geloven. Mannen hebben aan een half woord genoeg, kennen elkaar door en door. Terwijl de vrouwtjes er op los babbelen, slaan zij nog maar eens stevig op elkaars schouders. En tijdens hun sacrale samenzijn gaat het dus nooit over wissewasjes als humeur of emoties .

Losjes kletst Stapel zijn sketches aan elkaar, zingt een lied, leest een gedicht en babbelt met zijn publiek. Het ene lachsalvo na het andere rolt uit de zaal. Stapel lijkt het reuze naar zijn zin te hebben, lijkt ook van MV2 zo nog een paar honderd optredens uit zijn mouw te kunnen schudden. Maar méér dan een reeks anekdotes en een plens clichés wordt het niet. Al snel verdrink je in herkenbaarheid, een herkenbaarheid die vooral herkenbaar is, omdat het een eindeloze herhaling van clichés is. Neem dat verhaal over een man en vrouw die op reis kibbelend een afslag missen, omdat mevrouw geen kaart kan lezen. Dat verhaal is inmiddels zo vaak verteld: een karikatuur is het, een soort man/vrouw-verschil-archetype.

Past er misschien nog één boek op die torenhoge research-stapel? Waarom we allemaal van Mars komen van Cordelia Fine? Zij schoffelt bijna alle man/vrouw-verschillen onderuit. Wellicht biedt zij inspiratie voor een twist, de diepgang of originaliteit waaraan het MV2 ontbreekt.

Foto: Govert de Roos