De gentrificatie heeft nog niet toegeslagen in het straatje, getuige het dichtgetimmerde en aan zijn eenzame lot overgelaten pand waar de woeste natuur vrij spel heeft. Ook de andere huizen worden bewoond door mensen die je niet direct rekent tot de hogere welstandsklasse. De stijve, ongetrouwde klerk, de alleenstaande moeder met haar twee blagen en jankende baby, het loerende mens achter haar geraniums en de bedlegerige oma. Alleen het feit dat het hoekpand een winkeltje herbergt met muziekinstrumenten zou kunnen wijzen op een toekomstige kwaliteitsimpuls. Maar zover is het voorlopig nog niet.

In Muziek van Beneden van Het Houten Huis gaat het om de dagelijkse beslommeringen op een plek waar de mensen meer langs dan met elkaar leven. Helemaal in de beproefde stijl van het Groninger jeugdtheatergezelschap wordt er geen poging gedaan een afgerond verhaal te vertellen. Het publiek, zowel jong als oud, krijgt hoogstens materiaal aangereikt waarmee het zelf aan de slag kan. Verzin zelf maar waarom de alleenstaande moeder zich kinderen heeft laten schoppen door een konijn. Het jongere publiek zal aan de aaibaarheid van het beestje denken, waar ouderen eerder associaties hebben met zijn voortplantingsdrift.

Waarom wil de vrijgezelle ambtenaar een reusachtig ei uitbroeden? Wat doet die beer op het verjaardagsfeestje? En wat spookt die tijger daar toch almaar rond? Zo mogen we allemaal grasduinen in onze eigen fantasiewereld.

Even beproefd als dit vrije-associatiefeestje is de muzikale vorm. Die is er niet alleen als glijmiddel voor de handelingen maar wordt ook ingezet als verbindend element tussen de personages. Muziek verbroedert, dat idee. En verdomd, met het verglijden van de seizoenen komen de bewoners van dit vreemde straatje door de muziek langzaam tot elkaar. Het klierige zoontje leert voorzichtig trompet spelen en in de grande finale plukt oma vanaf haar bed nijver aan de snaren van de basgitaar.

Voor het zover is hebben we al intens kunnen genieten van Radek Fydek, de muzikale duizendpoot die het winkeltje bestiert. Hij mag dan geen woord Nederlands spreken, in zijn eentje hij is communicatiever dan alle anderen bij elkaar. Elke ochtend blaast hij het straatje met een serenade nieuw leven in en voortdurend ontlokt hij aan al zijn instrumenten de prachtigste melodieën.

Het is niet meer dan terecht dat de voorstelling naar hem genoemd is.

Foto: Saris & den Engelsman