Liefhebbers van de Musical Sing-Along konden donderdag het Museumplein in Amsterdam verruilen voor de Nieuwmarkt. Daar vond de pilot van een heuse Musical Pride Sing-Along plaats, waarin verschillende musicalklassiekers in een roze jasje werden gestopt. En dat smaakt naar meer.

De Musical Pride Sing-Along is nu nog een deel van een groter Pride-programma op de Nieuwmarkt, maar de intentie is om het verder te ontwikkelen naar een volledige theatervoorstelling. Voor nu moeten cast en creatives het doen met minder toeters en bellen dan de Sing-Along / Kick-Off. Er zijn geen schermen waarop liedteksten kunnen worden geprojecteerd en het publiek is een stuk rumoeriger: naast een aandachtige menigte in het midden zijn een hoop mensen bezig met allesbehalve het programma op het podium, waardoor de verstaanbaarheid flink te wensen over laat.

Een hele kluif voor deze groep, maar regisseur Sytske van der Ster laat zich er niet door uit het veld slaan. Met een beetje hulp van presentator Ashley Knight worden er druk tekstboekjes verspreid, zodat het publiek alsnog mee kan zingen met klassiekers uit onder anderen The Sound of Music, Grease, Sweet Charity en La Cage Aux Folles.

Nu zullen velen de tekst wel kennen van Sixteen Going On Seventeen, het nummer uit The Sound of Music waarin Liesl en de niet-zo-ideale schoonzoon Rolf hun ontluikende liefde bezingen. In deze queer versie zijn het Chris Schep en Jelle Verbogt die met elkaar aan het flirten zijn. Van der Ster maakt het geheel nog levendiger door wat publieksparticipatie te vragen. Op de flyer van het evenement werd verzocht om bellenblaas mee te nemen, die nu gebruikt mogen worden tijdens het dansgedeelte. Daar staan Schep en Verbogt ineens te dansen tussen allerlei bellen, alsof ze in een droomballet uit een klassieke MGM-musical staan. Een kleine ingreep, maar het werkt goed.

Isabelle van Oudheusden en Anne van Gorp nemen vervolgens Sandy en Danny voor hun rekening. De vraag of Grease ook anders kan wordt hier duidelijk met een ja beantwoord, al kan het nog veel verder doorgetrokken worden. Waarom moet de vrouw die Danny speelt alsnog gekleed gaan in een broekpak, terwijl de Sandy een oranje jurk aanheeft? De strenge genderrollen die voor de heteroseksuele Danny en Sandy gelden, worden alsnog herhaald, terwijl een queer versie hier juist veel avontuurlijker mee om kan gaan.

Jeremy Baker, die het script en de samenstelling voor zijn rekening heeft genomen, kiest voor zowel evergreens als voor onbekender materiaal. Soms is het roze jasje er al, zoals in I Am What I Am uit La Cage Aux Folles, soms wordt een liedje in een roze jasje gestoken, maar soms kan men ook een liedje met een roze bril bekijken. Tamar Floor zingt Secret Love uit Calamity Jane, een musicalfilm uit 1953 waarin Doris Day de titelrol speelt. Het lied leent zich heel goed voor een lesbische lezing in een tijd waarin Hollywood-films alleen maar konden hinten naar homoseksualiteit. In een vermoedelijk door Baker geschreven aankondiging van Knight, worden verschillende homoseksuele Broadway-componisten – van Cole Porter tot Stephen Sondheim – opgenoemd die eveneens dubbele lagen in hun liedteksten aanbrachten.

Voor de grote finale is een ‘not so mystery guest’ gevraagd om I Am What I Am te zingen. Tony Neef wordt groots aangekondigd voordat hij het welbekende lied van nachtclubeigenaar Albin / drag queen Zaza vertolkt. Deze uitsmijter kan wel wat meer extravagantie en drag gebruiken, zeker in een lied dat gaat over compromisloos zijn wie je wilt zijn. Zo ook bij de verder prima vertolking van Chita Rivera’s Hey Big Spender door Kes Blans. Het mag allemaal wel iets brutaler.

Van der Ster, Baker en muzikaal leider Jeroen Sleyfer hebben echter een leuk nieuw concept bedacht, dat een groter (en minder luidruchtig) publiek verdient en een paar mooie theaterzalen. Laten we hopen dat die snel komen.

Foto: Sytske van der Ster – Jelle Jade Verbogt, Chris Schep, Anne van Gorp, Kes Blans, Tamar Floor en Isabelle van Oudheusden