Acrobatiek en geluidsexperiment gaan hand in hand in Murmur. Van knisperende ruisjes tot spectaculaire capriolen in de lucht: in deze jeugdvoorstelling van de Gentse gezelschappen Grensgeval en Aifoon valt het allemaal op zijn plek.
Als Cecilia Rosso opkomt horen we een ratelend geluid. Knikkers in een kopje? De bron blijkt een draadloos luidsprekertje in haar binnenzak. Meer speakertjes volgen, met vogelgekwetter en machinegeruis. Een voor een worden ze op de vloer geplaatst. Als uit een van de al geplaatste boxjes muggengezoem klinkt geeft ze deze aan een toeschouwer, die het geluid moet dempen. Later in de voorstelling wordt het hele publiek onderdeel van het geluidsdecor. Uit rugzakjes die aan het begin van de voorstelling zijn uitgedeeld komen motorgebrom en electronisch gepiep. Doordat het publiek in circusopstelling rondom de speelvloer zit ontstaat een indringende surround-ervaring.
Het acrobatische aandeel wordt rustig opgebouwd. Tijdens het ontdekken en plaatsen van de minispeakertjes loopt Rosso rond met een verwonderde blik. Bijna nonchalant belandt ze af en toe in een handstand of een koprol. De acrobatiek wordt serieuzer als de performer twee grote boxen met woofers de vloer op sjouwt. Ze hangt de gevaartes op aan aerial straps. Terwijl ze de speakers door de lucht laat wervelen duikt ze er zelf onderdoor, op het laatste moment botsingen ontwijkend.
Rosso’s atletische vermogens komen tot volle uiting zodra ze zelf aan die straps gaat hangen, tussen de boxen in, soms ondersteboven hangend. Het is jammer dat het geluidsvolume niet omhoog gaat zodra die grote speakers ten tonele komen: het dopplereffect dat wordt veroorzaakt door het rondcirkelen van de geluidsbronnen zou nog beter tot zijn recht komen. Maar ja, het is een voorstelling voor kijkers vanaf vier jaar, dus ook wel weer begrijpelijk dat rekening is gehouden met de kinderoren.
Afgezien van die kleine kanttekening klopt alles aan deze voorstelling. Het door Stijn Dickel ontworpen geluidslandschap prikkelt en de technische realisatie daarvan is bewonderenswaardig. De relatie tussen geluid, performer en publiek is goed doordacht door het regisseurduo Hanne Vandersteene en Mahlu Mertens. En dan was de acrobatische uitvoering door Cecilia Rosso ook nog eens expressief én opwindend.
Foto: Moon Saris
