Drie mannen en twee vrouwen stappen uit een auto met een dode ree op de motorkap. Naast de auto staan drums en gitaren. Opvallend is de verschijning van de boomlange Peter Blok op bas, gehuld in pak met prachtige witte schoenen die de hoes van Joe Jacksons Look sharp in herinnering roepen. ‘Never trust a man wearing white shoes,’ kondigt Viktor Griffioen even later aan. Dan klinkt een vuige bluesrocksong, waarbij de gitaren razen en opgestuwd worden door pittig drumwerk van Lottie Hellingman.

Murder ballads begint als een concert en na enkele liedjes vraag je je af of het nog muziektheater gaat worden. Maar dan komt er steeds meer tekst in de voorstelling. Er is een grappig praatliedje waarin Blok zich verdedigt tegenover de jury van de rechtbank omdat alle elf moorden die hem worden toegedicht per ongeluk zijn gebeurd. We horen een verhaal over hondenfokker Barry die zijn honden de waanzin in joeg met een bizarre dood als gevolg. Even later is Blok een dominee die spreekt over de duivel van de dwarsheid, maar zelf ook bepaald niet van onbesproken gedrag blijkt te zijn.

Naarmate de voorstelling vordert, begint het geheel wat te wringen. Zeker, er zijn mooie liedjes, de musici en acteurs zijn bekwaam en sommige tekstscènes zijn aardig of grappig. En ja, dat moord en doodslag altijd met liefde of een gebrek daaraan, te maken hebben is ook helder. Maar toch mist het geheel een zekere urgentie waardoor Murder ballads je niet bij de strot grijpt.

Michel Sluysmans en Vincent van Warmerdam stelden de muziek samen en regisseerden. Ze werkten eerder al eens samen in Orkaters Pianomeer. Van Warmerdam bewerkte ook de muziek van Tom Waits voor Richard III met Gijs Scholten van Aschat. Voor de muziek en de tekst in Murder ballads is gebruik gemaakt van onder meer werk van Johnny Cash, Michael Ondaatje, Truman Capote, Edgar Allan Poe, Kate McCarrigle, Monteverdi en zelfs Abba.

Voor de hand liggende namen als Bob Dylan of Nick Cave zijn gemeden. Dat liedjes van Cash in het Nederlands vertaald uitstekend overeind blijven, mag ook een pluspunt heten. Toch voldoet Murder ballads niet aan wat je verwacht van deze makers. De samensmelting van muziek en theater blijft grotendeels uit. Van beklemming is nergens sprake en de samenhang van het geheel is gering.  Murder ballads is vooral een theatraal concert waarin af en toe erg lekkere liedjes worden gespeeld.

(foto: Ben van Duin)