Let op: voor je het weet zijn ze voorbij. De drie korte solo’s die Het Nationale Ballet achter elkaar presenteert als The Prometheus Project duren samen niet langer dan 7’42”, inclusief credits en aftiteling. Deze dansfilm is de enige alternatieve bijdrage van het gezelschap aan het online programma van het Holland Festival, nu het oorspronkelijke HF-programma door de coronamaatregelen is gecanceld. (meer…)
De mannen van theatergroep Urland bewegen zich wat stram langs de lijnen van het meetkundige patroon dat op de vloer staat aangegeven. Begeleid door synthesizerklanken lopen ze voor- of achteruit, sjokken met afhangende schouders of lijken soms zelfs een beetje te huppelen. Ze nemen er ruimschoots de tijd voor. Zoveel tijd dat het publiek zich niet alleen realiseert dat de vier in een soort tredmolen vastzitten, maar ook het bijbehorende gevoel van eentonigheid ervaart. In het begin was de wereld kaal en vreugdeloos.
Dat beeld van sleur en monotonie vormt het begin van MS DOS/Prometheus geketend, een performance die de jonge theatergroep maakte bij Productiehuis Rotterdam en die het eerste deel vormt van De internet trilogie. Samen met choreografe Rita Vilhena zocht Urland naar een bewegingstaal die welsprekend genoeg is om de vergelijking uit te werken tussen het internet en het vuur dat de Griekse god Prometheus aan de mens gaf, tussen MS DOS en de Prometheia van de Griekse tragediedichter Aischylos.
Het is een intrigerende link, dat wil zeggen, dat kan het zijn. Voor Urland is het internet ‘het digitale vuur van de twintigste eeuw’. De voorstelling probeert invulling aan die metafoor te geven, maar dit eerste deel is vooral een reeks beeldende scènes die zich elk in één regel laten samenvatten.
De meest geslaagde en typerende scène is die waarin er een wolk van sneeuw op de vloer wordt gelegd waar de Urlanders in gaan hangen als goden uit een cartoon. Hun enige tekst is: ‘Wat doen we met Prometheus ?’ In het Engels, het Duits, met rare en gewone stemmetjes. Het is een scène als een plaatje uit een stripverhaal dat gevolgd wordt door een flard Jimi Hendrix die het vuur in de voorstelling introduceert. Pas in de laatste minuten wordt ‘het netwerk dat ons verbindt’ aangekondigd.
Het is aan de toeschouwer om de ruimtes tussen de beelden in te vullen want wat ontbreekt is een inhoudelijke samenhang. Met knippen en plakken kunnen weliswaar allerlei uiteenlopende elementen bij elkaar worden gebracht, maar dat leidt niet noodzakelijk tot betekenis. MS DOS/Prometheus geketend is het eerste deel van een trilogie en misschien moet de performance zo ook maar beschouwd worden: als een inleiding.
Foto: Jochem Jurgens