Hoe een braaf operaatje ontaardde in een waar mediaspektakel. Cameraploegen en fotografen verdrongen zich afgelopen vrijdag op de gangen van de Koninklijke Schouwburg Den Haag om een glimp op te vangen van Prinses Laurentien: de schrijfster van het kinderboek Mr Finney. Finney had nog geen noot gezongen of hij was al een mediahype. Toch is de familieopera naar het boek van Laurentien van Oranje en Sieb Posthuma niet meer dan een koninklijk niemandalletje.

Ze zaten er allemaal, op de eerste rij van het balkon: Prinses Laurentien inclusief kinderschare, Prins Constantijn en Maurits en natuurlijk tekenaar Sieb Posthuma. En na afloop waren er bloemen en heel veel kussen van de prinses, maar in de zaal gebeurde 75 minuten lang helemaal niets. Er was nauwelijks sprake van contact tussen publiek en zangers. Gevolg: een flink aantal steeds luidruchtiger wordende en verveelde kinderen. Mijn dochter van dertien vond het in elk geval ‘een beetje saai’.

Wat ging er mis? Ten eerste waren de zangers (onder anderen Martijn Cornet en Marije van Stralen) slecht verstaanbaar en ontbrak boventiteling. Dat is, zeker voor kinderopera’s, de doodsteek. Ten tweede slaagde regisseur Jos van Kan er niet in om van een braaf kinderboek een spannende en verrassende opera te maken. Het bleef allemaal vlak en spanningsloos en het toneelbeeld, gebaseerd op de tekeningen van Posthuma, was door de opstelling van de musici op het podium behoorlijk chaotisch. Nergens kregen de karakters van het visachtige wezen Mr Finney en zijn vriendinnetje Pinky Pepper enige diepgang. En dat mag je van een familievoorstelling toch wel verwachten.

Finney gaat met Pinky Pepper op zoek naar het raadsel van een vlag op de bodem van de IJszee en ontdekt hoe vervuild het daar allemaal is. Dramaturg Carel Alphenaar probeerde dat oubollig aandoende verhaaltje nog wel enige scherpte te geven, maar door de slechte verstaanbaarheid was ook dat verspilde moeite. Jammer, want dat de musici van het Asko/Schönberg-ensemble (specialisten in hedendaagse muziek) nu een laagdrempelige productie maken voor een breed publiek is lovenswaardig en de partituur van Joey Roukens heeft ondanks het nogal fragmentarische karakter best enige potentie. Zijn muziek balanceert vernuftig tussen musical en minimal.

Prinses Laurentien wil met Mr Finney een jong publiek laten nadenken over de toestand in de wereld. De vraag is of ze met zo’n braaf, onkreukbaar wezentje als Finney haar doelgroep nog wel aanspreekt. Denk het niet!

 

Foto: Robert Benschop