Het is een knus decor met drie zacht brandende schemerlampen, een kleine pick-up met een 45-toeren plaatje en doeken in getemperde kleuren. Een soort tijdloze entourage. Schrijver Thomas Verbogt en zangeres Beatrice van der Poel brengen met Montere Weemoed II een vervolg op hun eerdere Montere Weemoed, een literair muziekprogramma met tekst, zang en gitaar. (meer…)
Er hangen vogelhuisjes in de lucht. Het is niet duidelijk wat ze daar doen en ze komen in de voorstelling ook verder niet terug, maar een mooi beeld is het wel. Zo is het eigenlijk met de voorstelling zelf ook. Montere weemoed van Thomas Verbogt en Beatrice van der Poel is een fraai gestileerde, goed uitgevoerde en bij vlagen bijzonder komische show, zonder bijzonder grote zeggingskracht.
Verbogt en Van der Poel zijn allebei ervaren in hun vak. Verbogt schrijft verhalen en columns, die zich kenmerken door een combinatie van humoristische observaties en een licht weemoedige sfeer. Tijdens de voorstelling leest hij een aantal van die verhalen voor. Van der Poel speelt zelfgeschreven Nederlandstalige liedjes die daarop aansluiten. Ze heeft een prettige, warme stem en weet met behulp van haar soepele, bluesy gitaarspel een duidelijk eigen muzikale stijl neer te zetten. Haar teksten zijn helaas minder pakkend. Ze kiest vaak net iets te voor de hand liggende beelden.
Tussen Verbogt en Van der Poel heerst een mooie synergie. De twee kennen elkaar dan ook al langer. In 2011 brachten ze samen een ‘muzikale novelle’ uit, Het toeval dat geluk heet. Verbogt schreef daarvoor verhalen naar aanleiding van liedjes van een eerder album van Van der Poel, die vervolgens door haar werden ingesproken. Nu staan ze voor het eerst ook samen op een podium, en duidelijk met plezier. Van der Poel schiet regelmatig spontaan in de lach bij het luisteren naar de verhalen van Verbogt. Verbogt luistert ingetogen, maar geconcentreerd als Van der Poel haar liedjes speelt.
Jammer genoeg blijven de twee het grootste gedeelte van de avond zitten op hun barkruk, Verbogt links met een boek of wat A4’tjes voor zich, Van der Poel rechts met een gitaar. Dit maakt de voorstelling wat statisch. En, ondanks de synergie, blijft sprake van twee afzonderlijke stromen, verhalen en liedjes, die elkaar keurig om en om afwisselen. De avond kabbelt daardoor een beetje voort. Zelden wordt het echt spannend.
De grote verrassing van de avond is Verbogt. Hij blijkt niet alleen een bekwame schrijver, maar ook een overtuigend performer te zijn. Met zijn droge, licht ironische verteltoon heeft hij al snel de lachers op zijn hand. Vooral het verhaal over de Nijmeegse drumband waar hij in zijn jeugd bij zat, en waarin hij jammerlijk faalde als dwarsfluitist, doet het goed. Zijn authentiek komische uitstraling en de fijne klanken van Van der Poels zang en gitaarspel maken Montere weemoed tot een vooral aangename theaterervaring. Of de voorstelling ons nog lang zal bijblijven is de vraag, maar iedereen zal de zaal met een goed gevoel verlaten hebben.
Foto: Jano van Gool
