Een houten huisje met een dak van golfplaten. Daarnaast een schommelband. Daarop een heen en weer wiegend tienermeisje, gehuld in een groen t-shirt en zwarte korte broek. Daaronder haar toekomst: een lange, lichtblauwe doek. Het meisje komt van de band af en raapt het uiteinde op. Ze frommelt het onder haar shirt. Centimeter voor centimeter verdwijnt het doek en groeit haar buik. Ze stopt haar shirt in haar broek en klaar. Zwanger. Maar het lijkt alsof het kind in haar nog speelt met dat gegeven, frommelend met het doek.

Dan klinkt een voice-over: ‘Dear mommy, I made a performance about you. I hope that’s okay.’ In Mom:Me vertelt choreograaf Ryan Djojokarso op performatieve wijze hoe zijn moeder op vijftienjarige leeftijd zwanger van hem raakt. Hoe ze hem liefdevol, maar ook jong en onwetend wiegt, zoals de pop die ze in haar armen houdt. Zich afvragend of dit een kinderspelletje voor haar is, of echt.

Volgende scène. De muren zijn van het huisje afgevallen en het regent. In een vreemd land staart een tweede, oudere moeder verweesd voor zich uit. De opgeschoten jongen naast haar trommelt op tafel, raast over de vloer. Met een klap op tafel kapt ze het af

Knap is hoe Djojokarso met op het oog simpele handelingen de tweestrijd tussen die eerste, speelse moeder en die tweede, verbitterde en opgesloten moeder zichtbaar maakt. Die eerste beweegt met haar over de grond rollende kind mee en kijkt vol verwondering toe hoe hij groeit en leert. En de tweede probeert zich los te worstelen omdat ze bijna bezwijkt onder de ballast van het kind dat zich letterlijk aan haar vastklampt. Beroofd van haar vrijheid.

Djojokarso aanschouwt het letterlijk van een afstand. Via de voice-over vraagt een stem die hem vertegenwoordigt: ‘Where’s father?’ ‘Did you ever consider not having me at all?’ ‘Would it have been better if we weren’t forced to form a family?’ Vragen van zowel de jonge Djojokarso, als die van de versie die deze voorstelling maakt.

Heden en verleden smelten samen in de performativiteit van de beweging: we zien zijn jongere ik daar op het podium dansen, terwijl dit eigenlijk een geschoolde danser uit het heden is, zorgvuldig door Djojokarso begeleid. In feite is dit geen verhaal uit het verleden, maar houdt Djojokarso het levend en actueel door zijn interpretatie, de versie die nog steeds in zijn hoofd rondspookt, avond aan avond opnieuw te vertellen.

Foto: Robert Benschop