Het lijkt zo’n alledaagse vechtpartij tussen leerlingen zoals die wel vaker op een school plaatsvindt. Maar in Mogadishu krijgt de knokpartij een giftig staartje. Een van de twee leerlingen, Jason, beschuldigt lerares Amanda die hij een duw heeft gegeven ervan dat zij hem voor ‘zwarte klootzak’ heeft uitgemaakt.

Door die racistische beschuldiging escaleert de situatie al snel. Jason zet een aantal van zijn vrienden ertoe aan om zijn valse beschuldiging tegenover de schoolleiding en later de politie te bevestigen. Zijn vader zet de zwakke  directeur onder druk zodat die de lerares schorst. Maatschappelijk werk neemt het gezin van de lerares onder de loep; haar dochter Becky vreest uit het huis te worden geplaatst. De lerares moet voor haar baan vrezen. Uiteindelijk komt de waarheid aan het licht, maar de afloop kent alleen maar verliezers.

In een decor van metalen tafels in allerlei maten hangen de leerlingen rond als in een rommelige schoolkantine. Ze dollen en bekvechten, knokken af en toe om daarna meteen weer maatjes te zijn. De jonge spelers storten zich met lef, energie en soms hardhandige humor in deze scènes. Bij hun machogedrag horen eindeloze toespelingen op seks en grof taalgebruik.

Tegenover hun ouders drukken ze zich meestal wat beschaafder uit. Maar als de ouders kwaad worden blijken ze net zo grof uit de hoek te komen als hun kinderen. Marie Louise Stheins die Amanda speelt, krijgt zelfs een open doekje voor de woede-uitbarsting waarin ze al haar frustratie over de uit de hand gelopen situatie eruit gooit. Een mooie rol is er voor Kenneth Herdigein als Jasons moeilijk te doorgronden vader. Van hem gaat zoveel dreiging uit dat niet alleen zijn zoon, maar ook de directeur van de school hem niet durft tegen te spreken.

De Engelse schrijfster Vivienne Franzmann die met Mogadishu debuteerde,  blijft met de gebeurtenissen dicht bij de realiteit. Ze geeft de belangrijkste personages duidelijke motieven voor hun gedrag en neemt ruim de tijd om alles voor de toeschouwer uit te tekenen. Dat maakt de voorstelling niet per se boeiender, want voor alles is wel een verklaring, maar wel toegankelijk en herkenbaar. De heldere regie van Matthias Mooij draagt daar zeker toe bij.

Franzmann kiest ook geen partij. Met uitzondering van Amanda die voor een ervaren lerares wel erg naïef handelt, denkt iedereen alleen aan zichzelf. Dat de voorstelling met een sisser afloopt, is eigenlijk voor niemand een troost.

(foto: Sanne Peper)