De moderne beeldende kunst bestaat al een paar jaar een volle eeuw. Hoezo? Vanwege Dada (1916) of het Zwarte Vierkant (1915) of Picasso’s meisjes uit Avignon (1907)? Trouwens, hoe lang bestaat de moderne toneelschrijfkunst eigenlijk? Ruim 120 jaar? Vanwege Ubu Roi (1896). Of misschien al 180 jaar? Door Woyzeck (1837). Of 140 jaar? Vanwege Tsjechovs Platonov uit 1878. Jaartallen. Leuk spel. Ook die ‘ismen’ in de kunsten blijven grappig. We houden er een kleine revue aan over.

Bij de ingang krijgen we van Alex Klaasen en Steef de Jong (de twee performers, zangers, manipulatoren) een verrassing in etui. Opdat we straks ook op afstand de allerkleinste dingen kunnen zien. Bijvoorbeeld figuren & kunst in het schaalmodel van een van de musea die uit naam van Peggy Guggenheim zijn gebouwd. Peggy komt zelf trouwens ook even langs, samen met Gertrude Stein. Verzamelaarsters, pioniers in het ondersteunen van moderne kunst. Hun dialoog tegen het eind van De Modern Art Revue (een productie van Groots en Meeslepend) is een weemoedige conversatie over de vergankelijkheid van het begrip ‘modern’ in de kunsten.

Je komt verkwikt en vrolijk uit deze feestelijke lunch van een ruim uur. Dankzij de inventieve regie van Ina Veen. Dankzij het vederlichte spelen van Klaasen & De Jong. Diezelfde De Jong tekent, samen met Nina Vreeken, trouwens voor de vorm. En die vormgeving is de feitelijke hoofdrolspeler van de middag. Fraai aangeklede kunstgrepen uit het repertoire van poppen- en objecttheater: zingende maskers, uit elkaar vallende stijliconen en dansante kostuums. Er is voorts voorzien in pakkende dialogen, vileine parodieën, sterke liedjes en plezierige weetjes over het menselijk oog en over ons vermogen tot kijken en incasseren van de strapatsen der artiesten.

En daar is dan, ergens net over de helft, dat ene goeie verhaal over de oervader van alle moderne kunstenaars, de man die tot op hoge leeftijd almaar diezelfde berg bleef schilderen. Alex Klaasen zingt over hem een lied en toont ons de kijkdoosversie van de geschilderde berg. En hij vertelt over de wanhoop van de kunstenaar, die aan zijn zoon in Parijs in ontroerende brieven beschreef dat hij het complexe van de werkelijkheid die hij waarnam, niet meer binnen het op vier latten gespannen schilderdoek kon krijgen. Mooi moment. Want: het ontroerende oerverhaal over de moderniteit in het tonen van wat wij menen te zien. De warm kloppende kern van dit heerlijk uur, dat is deze mooie scène ook.

Ik vrees dat veel van de lunchvoorstellingen al zijn uitverkocht. En dat is dan het fijne luxe probleem dat Theater Bellevue de komende tijd voor zijn publiek mag gaan oplossen.

Foto: Tim Stet