De toeschouwers zijn door de organisatie voorzien van doorzichtige plastic poncho’s en het dringende advies die ook aan te trekken. Zo zitten ze op de uitverkochte tribune van de Noorderkerk in Groningen, vol positieve verwachting. Beneden hen op het podium staat een Japanner te schreeuwen in een microfoon. In het Japans, en dus onbegrijpelijk. Een vrouw in een konijnenpak komt hem schreeuwend versterken. Zij rent naar boven en stelt zich op tussen de toeschouwers en de technici. Terwijl ze raaskalt, eveneens in het Japans, maakt ze aantekeningen op een overbemeten blocnote.

Zo begint Miss Revolutionary Idol Berserker van de Japanse groep die luistert naar de naam – hou je vast – Ms Berserker Atttttacks!! Elektro*Schock*Luv*Luv*Luv*Shout!!!!! De show beleefde dinsdag zijn Nederlandse première op het Groningse festival Noorderzon. De overkomst van de Japanners en één Amerikaanse – Amanda Waddell – was de grootste, meest complexe en meest kostbare logistieke operatie uit het bestaan van Noorderzon. Ms Berserker enzovoorts omvat namelijk 23 leden op het podium, nog afgezien van de vele ondersteuners. Een eenvoudige rekensom leert dat alleen al de vliegretourtjes Tokio-Amsterdam ettelijke tienduizenden euro’s kostten. Noorderzon kon het zich alleen veroorloven door de groep te delen met de zomerfestivals Kampnagel in Hamburg en Theaterspektakel in Zürich.

Wat volgt, is wat in het Noorderzon-programma wordt omschreven als ‘een aanslag op de zintuigen’. Daarmee is niets teveel gezegd. Op een megascherm achter het podium tikt een digitale klok seconden en minuten weg. Intussen stroomt het podium vol met dansers in kleurrijke uitdossing. Ze zingen, schreeuwen en rennen de tribune op, het publiek bestokend met bombardementen van water, confetti en zeewier. De muziek – Japanse disco, bij benadering – is oorverdovend. Wanneer de klok is uitgeteld, weerklinkt een daverende explosie. Een referentie aan de kerncentrale van Fukushima?

Er gebeurt teveel, er is teveel te zien om lang bij zulke vragen stil te staan. De groep wisselt tijdens de show ettelijke malen van uitdossing, in een razend tempo. Maar Miss Revolutionary enzovoorts is niet louter chaos. Op het podium dansen de leden van de groep alsof hun leven ervan afhangt, in snaarstrakke choreografieën, begeleid door het gekrijs van leadzangeres Waddell. Als je je ogen toeknijpt en probeert het waterballet en de rondvliegende confetti te negeren, begin je dingen te herkennen. Karaoke, dat hebben we ook op het Leidseplein in Amsterdam. Manga, de fameuze Japanse strips. De uitzinnige aansporingen van de groep aan het publiek – Please respond!!! Love me!!! Encore!!! – doen denken aan de geforceerde euforie van televisieprogramma’s als So you think you can dance en Voice of Holland. Of, beter nog: de tv van Silvio Berlusconi.

Miss Revolutionary enzovoorts is zéér Japans. Het komt uit een cultuur waar conformisme en zelfbeheersing de norm zijn, en waar mensen dus uit hun dak gaan op een manier die wij ons eenvoudig niet kunnen voorstellen, in disco’s en nachtclubs. De show is geënt op teenie idol, de nep-identiteiten waarmee Japanse pubers in een kunstmatige omgeving een tot in detail geregisseerde uitlaatklep genereren uit hun verstikkende dagelijkse leven.

Maar zo exclusief Japans is Miss Revolutionary enzovoorts nu ook weer niet. De stijl en dosering mogen Japans zijn, de show raakt ook de snaar van onze eigen Nederlandse remmingen, en van de geforceerde mediamechanieken waarmee wij daaraan proberen te ontsnappen. Dat bleek wel uit de mate waarin het publiek van nuchtere Groningers zich liet meeslepen. Klappend en juichend eindigden zij op het podium, met de morsers en dansers van Miss Revolutionary enzovoorts op de tribune.

Foto: Cyclone A