‘Ingewikkeld’, vindt Ilay van acht jaar deze voorstelling. ‘Het was net of het aan het einde nog niet afgelopen was’, zegt Rowan van tien. ‘Maar ik vond het wel leuk.’ Die opmerkingen van mijn kleinzoons na afloop van Mijn moeder is een diva van De Toneelmakerij kan ik wel delen. Een goed idee, geïnspireerd uitgewerkt, veel leuke vondsten, maar bij elkaar klopt het nog niet helemaal.

Het is net alsof de makers tijdens het maakproces helemaal van onderwerp zijn veranderd. De titel en de affiche gaan over iets anders dan de uiteindelijke voorstelling. Dat is niet zo erg, maar waar het dan wel over gaat is niet zo gemakkelijk te begrijpen.

Die moeder die een diva is (geweest) krijgen we helemaal niet te zien. Zij zit ergens beroemd te wezen, achter een deur die nooit opengaat. Haar twee kinderen, de tweeling Viktor en Valencia, praten vol verering over haar en ze gebruiken haar sjieke zwarte divajurk soms om indruk op elkaar te maken. Misschien bestaat die beroemde moeder helemaal niet of in elk geval niet meer. Misschien hebben ze haar bedacht om elkaar vast te kunnen houden in hun huis en uit de wereld.

Victor (een aandoenlijke Wart Kamps) is verliefd op zijn gitaarleraar (de sympathieke Abdelkarim el Baz) en die op hem. Valencia (een strenge Ellen Parren, die ook de tekst schreef) doet alles, inclusief liegen en bedriegen, om die prille liefde de kop in te drukken. Haar plannen gaan letterlijk in rook op en zij besluit ten slotte zich maar bij de twee verliefde gitaristen aan te sluiten. Je kunt het toch altijd weer opnieuw proberen, is de aanstekelijk conclusie van de voorstelling, maar die komt nogal uit de lucht vallen.

Er is veel aardig aan deze jeugdvoorstelling, die is geregisseerd door Paul Knieriem. De homoseksuele liefde tussen Victor en zijn gitaarleraar is vanzelfsprekend, er ligt geen extra nadruk op. Er is een grappige papegaai die Pappie heet, een mechanische pop die heel natuurlijk beweegt en praat, maar of hij inderdaad een vader kan vervangen zou ik niet kunnen zeggen. Het lijkt of Valencia de vogel ombrengt, maar op het laatst is hij er gelukkig weer. Scenograaf Janne Sterke heeft het in een eenvoudig decor gezet, met daarvoor glinsterende theatergordijnen. De mooie kostuums zijn van Bernadette Corstens.

Toch ontbreekt er aan het einde nog iets. Je voelt dat er allemaal thema’s spelen, zoals de relatie tussen ouders en kinderen, en tussen broers en zusters, en de vraag wat er voor nodig is om gelukkig te zijn. Misschien hoeft er helemaal niet veel aan te gebeuren om er net iets meer lijn in te brengen, zodat ook mijn kleinzoons en ik beter kunnen begrijpen waar het allemaal over zou kunnen gaan.

Foto: Sanne Peper