Als een levende Hello Kitty staat ze op het podium. Blauwe pruik, hotpants en glimmende maillot. Als een schattige robot beweegt ze, lonkt ze naar het publiek. De ideale plooibare vrouw? Het prototype Aziatische pin-up? Of een zelfverzekerde jonge vrouw die weet wat ze wil en alles wat ze heeft inzet om dat te bereiken?

In mightysociety10 – Hoe ook ik de liefde vond in Azië, is niets eenduidig. Regisseur Eric de Vroedt sluit zijn tiendelige serie nieuw geëngageerd theater af met een zeer persoonlijke en multiperspectivische voorstelling.

Het meisje is een van de danseressen in het Shangri-La Hotel in Surabaya waar vader Lex de Vroedt (‘the Fruit’, dacht het personeel eerst dat hij heette) zijn laatste levensdagen doorbrengt. Na een hartaanval ontsloeg hij zichzelf uit het ziekenhuis – die Aziatische dokters vond hij maar geldkloppers – en nam definitief zijn intrek in het hotel, om nog even een stukje te leven. In zijn kamer met uitzicht op de shopping mall, vond hij de liefde van zijn leven in de veertig jaar jongere Tary, een van de meisjes uit het hotel. Een kamermeisje dat ook massages geeft, dat type. Of eigenlijk, helemaal niet dat type, want haar Engels is perfect en ze kan een intelligent gesprek over hedendaagse oosterse kunst voeren met zoon Ramses (een boze rol van Bram Coopmans), een internationaal gelauwerd beeldend kunstenaar die over de hele wereld bunkers bouwt ter bescherming van het kwetsbare. Ramses is halsoverkop naar Surabaya gekomen, samen met moeder Winnie (al twintig jaar gescheiden van Lex), wier wortels in deze stad liggen, en zijn alles filmende en compleet idolate stagiair. Samen proberen ze tot een vorm van overeenstemming te komen, tot een soort wederzijds begrip voordat het te laat is. Dit alles tegen de achtergrond van het snel moderniserende Indonesië als icoon voor het economisch en cultureel zo sterk opkomende Azië.

Waren de voorgaande edities van mightysociety al sterk gelaagd en genuanceerd, deze laatste voorstelling in de reeks is uitzonderlijk in de manier waarop alle verschillende perspectieven worden getoond. Zo kan de vader (een voortreffelijke rol van Hein van der Heijden) het ene moment een harteloze eikel zijn en het volgende moment prachtig kwetsbaar in zijn behoefte aan zorg en genegenheid. De zachtaardige en cultureel zo verantwoorde Ramses pleit het ene moment voor vrouwenemancipatie, een seconde later is hij een aanrander. En moeder Winnie (schitterend gespeeld door Esther Scheldwacht) zweeft overal neurotisch doorheen, tot ze echt voor zichzelf moet opkomen en haar smekende ex zegt waar het op staat: ze zou niets liever willen dan haar leven weer met hem delen, maar die minachting af en toe in zijn blik, die maakt haar razend. Dezelfde minachting die Lex, blijkt later, altijd in haar ogen heeft gezien en die hem ervan weerhield een goede relatie met zijn zoon aan te gaan. Onvermogen en misverstand komen in een prachtig schrijnende scène samen.

Mightysociety10 is zo mogelijk nog voller aan thematieken dan de voorgaande voorstellingen in de reeks maar heeft een geweldig goede opbouw, waardoor je geen moment wordt overvoerd. Het is de meesterproeve van regisseur Eric de Vroedt, die met dit slotdeel ook een bijzonder intieme en persoonlijke voorstelling heeft gemaakt. ‘Het is tijd om naar de wereld te kijken zoals die werkelijk is in plaats van al die morele verontwaardiging,’ zegt Ramses. De Vroedt volgt deze raad meteen op, ten minste grotendeels, en wekt daarmee een grote nieuwsgierigheid naar zijn toekomstige werk.

(foto: Sanne Peper)