Matzwarte muren, plafond en vloer maken de kleine zaal van het Groningse Prinsentheater al halfduister als de toeschouwers binnenkomen. Zij nestelen zich in zwarte stoeltjes tegen de wanden of gaan op de zwarte kussens op de grond liggen. In het midden staat een hoge, smalle constructie waarvan in de kunstmatig gecreëerde schemer alleen het silhouet is te zien. Dan wordt het laatste beetje licht in de ruimte gedoofd. In het aardedonker vertellen stemmen en geluiden het verhaal van een jonge prinses wier moeder tijdens haar geboorte overleed.

Op haar sterfbed liet de moeder de koning beloven het meisje naar haar te vernoemen. Maar de koning was zo diep in de rouw dat hij zich niet aan die belofte kon houden. De dochter bleef naamloos en hij liet alle spiegels uit het paleis verwijderen, zodat het meisje nooit zou kunnen zien dat ze op haar moeder leek. Op haar elfde verjaardag sluit de koning haar op in een geheel verduisterde toren, waar zij zevenentwintig jaar lang zal moeten verblijven.

Dat is, in het kort, de raamvertelling van Michel Dupont, réinventer le contraire du monde van de Frans-Belgische theatermaker Anne-Cécile Vandalem. Michel Dupont, losjes gebaseerd op Jonkvrouw Maleen van de gebroeders Grimm, dateert uit 2012 en beleefde vrijdag zijn Nederlandse première tijdens festival Noorderzon. De voorstelling, bedoeld ‘voor volwassenen en adolescenten’, is geconstrueerd als een hoorspel – ‘une fable sonore’, aldus Vandalem – met de prinses als verteller. In totale duisternis, omringd door rijk stereogeluid dat van alle kanten lijkt te komen, beleven de toeschouwers wat het is om opgesloten te zijn zoals de prinses. Maar echt dreigend wordt het nooit. Het is eerder spannend, zoals het spannend is voor kinderen om in pyjama dicht tegen vader of moeder aan te kruipen en een griezelverhaal voorgelezen te krijgen terwijl buiten een winterstorm woedt.

Michel Dupont staat bol van zulke ambivalenties. Het is een sprookje, maar dan wel met duimendik opgelegde referenties aan moderne opsluitingsverhalen. Zoals dat van Natascha Kampusch, de Oostenrijkse die op haar tiende werd ontvoerd door Wolfgang Priklopil en acht jaar lang gevangen bleef in een ondergrondse kelder. Net als de prinses het hoorspel heeft geopend in de sprookjesachtige sfeer van koning, koningin, paleis en kasteel schakelt Vandalem hard over op een hedendaags verjaardagsfeestje, waar een vader zijn dochter bedwelmt met een glas prikwijn. We horen hoe de man haar over zijn schouder slingert en naar een geheime kelder onder zijn huis brengt. Trap op, trap af, een gang door, een piepende deur, hard rammelende kettingen en sloten. Fluitend en neuriënd, zoals Priklopil het kan hebben gedaan.

Tijdens deze scène zien we even het silhouet in het midden van de zaal oplichten. Het blijkt een maquette die het midden houdt tussen de toren en een hedendaags Priklopil-huis. Achter de ramen in de muren gaat het licht aan en uit naarmate de handeling zich door het gebouw verplaatst. Heel mooi gedaan. Maar dan gaat het licht weer uit; voor de rest van de voorstelling is de maquette uitgespeeld. Vandalems theaterwerk is ‘geheel en al gewijd aan het thema van het isolement en de dominantie van de verbeelding over de werkelijkheid,’ zoals ze het zelf verwoordt op haar website.

Door haar publiek op kussens neer te vleien, alsof ze kinderen in bed legt, wil de Walloonse haar toeschouwers ‘een fysieke, visuele en sonore ervaring’ bieden, ‘collectief en intiem’ tegelijk. Het ambiguë karakter van deze show is dus haar opzet, maar daarmee nog niet bevredigend. De prinses is de Michel uit de titel. Een mannennaam – waarom? De geluidsband van Brice Cannavo is heel zorgvuldig gemaakt en zit vol fraaie effecten. Maar na ons die glimp van de maquette te hebben gegund, wikkelt Vandalem keurig haar sprookje af. Spannend is het al spoedig niet meer. Wat ook niet helpt is dat de prinses, die zacht Vlaams lispelt met een zwaar Walloons accent, vaak moeilijk is te verstaan.

De belofte die Michel Dupont maakt aan het begin – van spanning, van een bijzondere sfeer – wordt uiteindelijk niet ingelost. De ambiguïteiten lossen op in de duisternis: wat wil Vandalem nou eigenlijk op ons overbrengen?