‘Ik ben gewoon een gast uit Zutphen’, zegt Sadettin Kırmızıyüz als het gaat over zijn afkomst. In Is this the real life doet hij een poging te analyseren hoe lang de arm van Erdogan is en te ontrafelen waar verstand en emotie met elkaar in botsing komen als het gaat over vlag en vaderland. (meer…)
Het was een plannetje uit de koker van toenmalig minister van onderwijs Marja van Bijsterveld: scholen die zich onderscheiden met een specifiek profiel konden de status ‘excellente school’ verwerven. Onlangs werd bekend gemaakt welke scholen er dit jaar met die eretitel mogen prijken. Het zijn er 49. Een toestroom van nieuwe leerlingen lijkt in het verschiet te liggen. Want wie wil zijn kroost nou niet onderwezen zien in een excellente omgeving?
In Metropolis #1, een coproductie van Het Nationale Theater en Stichting Trouble Man (van Sadettin Kırmızıyüz), worden de nodige vraagtekens gezet bij deze scholencompetitie. De voorstelling is het eerste deel van een serie van vier waarin Kırmızıyüz telkens een aspect van het stedelijk leven onderzoekt. Na het onderwijs volgen nog de politiek, de media en de criminaliteit. Het concept is losjes gebaseerd op de baanbrekende televisieserie The Wire.
Antoinette Jelgersma mag helemaal losgaan als de technocratische rectrix Erica Kromhout. Niet voor niets geven de leerlingen haar de bijnaam ‘de Führer’. Zij wil koste wat het kost ‘haar’ Haagse Oranjecollege van de lage rating af helpen via een ambitieus traject. Met maar een doel: de status ‘excellent’, de Michelinster voor scholen. Voor dat streven moet alles wijken. Elk personeelslid (in dit geval een jonge geschiedenisdocente en een conciërge) dat waagt vraagtekens te zetten bij haar aanpak kan opzouten. Een beveiliger werkt de docente resoluut de deur uit.
Hè? Een leerkracht die met harde hand de school wordt uitgezet omdat ze een andere mening heeft over het onderwijs? Het is een van de vele ongerijmdheden in deze behoorlijk onevenwichtige voorstelling die zwalkt tussen sociaal realisme, absurditeit, een soort documentair theater en melodrama.
Er is uitgebreid onderzoek gedaan middels gesprekken met docenten, leerlingen en leerplichtambtenaren, maar Kırmızıyüz is er niet in geslaagd uit deze berg informatie een voorstelling te distilleren die recht doet aan het complexe karakter van onderwijs in een grote stad. Niet zo gek. Waar in The Wire een onderwerp werd behandeld in tien lange afleveringen, moet hij het in een voorstelling van anderhalf uur proppen. En hij schreef niet alleen de tekst, maar speelt ook nog meerdere rollen. Daarmee heeft hij wellicht te veel hooi op zijn vork genomen. Opvallend genoeg wordt in de credits geen regisseur genoemd.
Er wordt veel aangestipt, maar niets uitgewerkt. Veel scènes lijken simpelweg onaf en dragen nog nadrukkelijk de sporen van de improvisatie waaruit ze zijn voortgekomen. Niet dat Stefan de Walle als sociale en invoelende conciërge en Kaspar Schellingerhout als ontspoorde leerling Bram dat niet aankunnen, maar het is te veel De vloer op: niet scherp, te veel ruis in de dialoog. Andere scènes daarentegen dragen niets bij aan het verhaal en lijken alleen gehandhaafd om de acteurs hun moments of fame te gunnen.
Metropolis #1 schiet in deze vorm zijn doel volledig voorbij. Het is te hopen dat de makers zich meer tijd gunnen voor de volgende afleveringen, wat kritischer kijken naar het materiaal en hier en daar wat schrappen.
Foto: Sanne Peper
de recensie van Luuk Verpaalen is helaas en jammer genoeg geen correcte weergave van deze magnifieke voorstelling en schiet zelf zijn doel voorbij ( lees inhoudelijk op deze voorstelling te reageren)!
Maar is eerder een quasi intellectuele technocratische rechtvaardiging van elitair gebazel.
De opmerking “uitgebreid onderzoek” zegt al meer dan genoeg , onderstreept dit en bewijst mij these : wordt in den Haag (met name de Kamer en Ministeries) en het onderwijs wordt al genoegd “geschermd” met deze kretelogie en immers de waarheid vermoordt met zgn bewijskracht van een of ander onderzoek …? ( waarvan er evenveel het tegenovergestelde kunnen bewijzen, toch!)
In deze voorstelling wordt kort maar krachtig op een snelle uiterst dynamische wijze de problematiek van de KPI prestatiemaatschappij die de school geworden is en de deprivatie van kids met een handleiding zowel taalkundig als op uiterst visuele manier gestalte gegeven.
Vanuit het perspectief van de kids en zeer zeker voor een jeugdig theaterpubliek is dit dus een zeer geslaagde voorstelling met een uitstekende Trouble Man- iaanse touch zoals we dit van deze Arkadash S.K. kennen!
Metropolis vond ik stukken beter (en ook heavier ) dan the Nation en samen met the Nation en ” F*ck the Police” ( van VIG/ Raymi Sambo) een van de beste 3 stukken met “Gegenwartsbeziehung”( zoals onze Oosterburen het zo mooi verwoorden) in de laatste 10 jaar!
En denk ik ook dat Fritz Lang met een tevreden glimlach dit op zijn wolkje ergens ver boven kan goedkeuren en zal beamen…
En wat was dat voor een belevenis! Gezien mijn affiniteit met de thematiek ( of moet ik misschien beter zeggen problematiek..?) van prestatiemaatschappij, KPI’s versus deprivatie dus een “must”voor mij.
En hell yeah..did ye prove me right ! Zeker de laatste (zelfmoord) scene op 1 meter afstand kwam aan…!
Compliment ook muzikaal: hier was de keus, uitvoering en sound perfect : zelden ook deze goed gelukte combinatie gezien van hedendaagse sound met theater ( laatste keer was in 2011 bij ZEP’s Macbeth ) .
Dit smaakt naar meer en gelukkig geven jullie ons ( theaterpubliek) dit met het vierluik ! So…C U soon !☼☼☼
En …zoals wij in Maastricht dat zeggen : Merci & Chapoo!