Wat een #sterfie is, dat wist ik nog niet. Volgens De Toneelmakerij is het een filmpje dat je met je telefoon van jezelf maakt en waarin je kort en dramatisch een sterfscène speelt. De eerste sterfies zouden te zien zijn in de nieuwe jeugdvoorstelling Metro (voor 15+ en volwassenen), maar ik heb ze niet kunnen ontdekken. Wel heel veel andere beelden, thema’s en verhaallijnen. Een zeer hedendaagse versie van het verhaal van Orpheus die zijn geliefde Eurydice uit de onderwereld wil ophalen.

Roel Adam heeft met Metro voor De Toneelmakerij een boeiende, rijke en vaak poëtische tekst geschreven, die van Guus van Geffen een spectaculaire vormgeving heeft gekregen en die door Liesbeth Colthof in al zijn complicaties effectief is geregisseerd, want er is ook nog sprake van een videogame en mogelijkheden tot interactief ingrijpen. Een enorme videowand toont tegelijk meer dan 25 verschillende beelden, in eerste instantie gewone, lopende mensen in straten, op pleinen, bij heel normale gebouwen. Beelden van het dagelijkse leven boven de grond.

En dat is nu juist waar graaf Dracula (Roel Adam) onder de grond zo naar verlangt. Hij heeft het eeuwige leven, maar is dat wel een leven, waarin je het werkelijke leven alleen maar ziet op koude videobeelden. Dan loopt er een meisje met een roze pruik door het beeld (Nhung Dam), dat meisje wil hij voor zichzelf hebben om zich aan haar leven te laven. Zijn blinde knecht Hermes (of later: Charon, Beppe Costa) slaagt er door een gemene truc in haar naar beneden te halen, naar het rijk van de dood. Met haar misschien zelfgekozen dood in de metro neemt hij haar weg van haar geliefde Orpheus (Sander Plukaard), met wie zij de volgende dag, altijd maar weer de volgende dag, zou gaan trouwen.

Orpheus is een jonge, dromerige dichter, hij accepteert het verlies van zijn geliefde niet. Hij weet met veel moeite naar het verlaten metrostation af te dalen waar Dracula huist. Uiteindelijk mag hij tegen inlevering van de zon en het bewijs van hun ware liefde zijn meisje mee naar boven nemen, op voorwaarde dat ze elkaar niet zullen aankijken om steun bij elkaar te zoeken. Maar of het eindigt met een happy end of met een treurig einde, en wat voor een dan, werd niet duidelijk. Misschien overleven de jonge mensen het wel, maar gaan ze toch hun eigen gang, omdat ze nu beter snappen wie ze zelf zijn en dat ze elkaar eigenlijk nooit goed hebben gekend.

Er wordt hier dus op een fraaie en vindingrijke wijze gevarieerd op het Orpheus-thema en het wordt daadwerkelijk in onze wereld en in die van jonge mensen van nu geplaatst. De audiovisuele middelen worden daarbij vaak overrompelend, en soms dubbelzinnig, ingezet en Beppe Costa maakt er prachtige muziek bij. Het vraagstuk van leven versus dood wordt nog eens in een breder kader gezet: wat is echt en wat is niet echt?

Paradoxaal genoeg zijn de videobeelden veel echter dan het sprookje dat we op het toneel te zien krijgen. Maar hoe echt zijn de twee hoofdpersonen? Orpheus is een dichter die meer in woorden leeft dan in de werkelijkheid. Eurydice blijkt een vluchtelinge te zijn uit een ver, Aziatisch land, die een vreselijk geheim met zich meedraagt. Dracula moet worstelen met het probleem of hij liever kort zou leven, dan eeuwig dood te zijn.

Interessante thema’s meer dan genoeg in Metro, maar eerlijk gezegd wat erg veel thema’s en wat erg veel verhaallijnen. Daardoor wordt de voorstelling enigszins ongrijpbaar en het einde niet zo duidelijk. Een onverwacht bijeffect van het werken met videobeelden is dat de voorstelling erg onflexibel wordt door de eerder opgenomen sequenties. Hier knelt dat soms een beetje, maar er is daardoor des te meer stof om over na te praten.

Foto: Sanne Peper