In zijn tweede bewerking van Ovidius’ Metamorfosen weet Erik Snel niets aan de oorspronkelijke verhalen toe te voegen. Gelukkig blazen de geweldige acteurs nog enig leven in de voorstelling.

Beleefd stellen Maxime Vandommele en Boris van Bommel zich aan het begin van Metamorfosen II aan het publiek voor. Als acteurs, zo vertellen ze ons, zijn ze bij uitstek geschikt om de verhalen van Ovidius aan ons over te brengen, omdat transformatie immers hun vak is, en de mogelijkheid om in een dier, of steen, of een ander gender te veranderen is voor hen dus een peulenschil.

De speelsheid en chemie van Vandommele en Van Bommel zijn de grootste troef van deze bewerking van de Romeinse klassieker, de tweede die bewerker en regisseur Erik Snel al maakte voor Theatergroep Aluin. Ze schakelen bliksemsnel heen en weer tussen de personages in de verhalen en de vertellers: Ovidius zelf en Vrouw Fama, de godin van de roem en het gerucht, die samen bakkeleien over wie nu wie heeft verzonnen.

De dubbele vertelstijl stelt de acteurs in staat om zich zowel volledig in de verhalen in te leven als er op geestige wijze commentaar op te leveren. Het spelplezier en het laten klinken van de prachtige taal (in de vertaling van de beroemde classicus Marietje d’Hane-Scheltema) voert de boventoon, en die contrastrijke insteek van ode en lichte spotternij levert zeer grappige momenten op.

Helaas blijft het daar ook bij. De verdienste van Vandommele en Van Bommel kan niet verhullen dat Metamorfosen II inhoudelijk weinig meer in zijn mars heeft dan het oplepelen van de verhalen in hun oorspronkelijke vorm. Ook in de minder bekende verhalen leidt dat tot verveling: de uitgesponnen taal, tweedimensionale personages en voorspelbare ontwikkelingen piepen en kraken onder het gewicht van de hedendaagse verwachtingen van een goede vertelling. Dat is des te teleurstellender omdat Snel met zijn Terug uit Troje-trilogie bij Aluin bewees wel degelijk nieuwe invalshoeken uit eeuwenoud repertoire te kunnen puren, met messcherpe dialogen die op het randje van satire en drama balanceerden.

Daar is in Metamorfosen II niets van te merken. Als je aan spelplezier en een rechttoe-rechtaanregie genoeg hebt, beleef je aan de voorstelling een fijne avond, maar de kunstliefhebber die op nieuwe inzichten zit te wachten komt van een koude kermis thuis.

Foto: SannePeper