In Mensenkinderen geeft regisseur Doris Vervuurt een kijkje in het leven van volwassenen. Dat doet ze heel effectief via de blik en de stem van vijf kinderen. In een geknutseld, sprookjesachtig landschap zet ze haar publiek centraal, dat letterlijk en figuurlijk middelpunt wordt van de voorstelling. Diep ontroerend theater levert het op, dat spel tussen kind en volwassenen.
In de hal van buurtcentrum De Reker in Alkmaar hebben veel familieleden van de jonge spelers zich verzameld. Al is die hal akelig kaal, het zindert wel. Heel zachtjes bewegen we ons naar de langgerekte ruimte met laag plafond, waar van plastic grijze kratjes totems zijn gemaakt in de vorm van een hoog kruis en van roze stof hoge tronen zijn gefabriceerd (scenografie van Sacha Zwiers en Ginger Verhagen). Stokken van bomen leunen tegen de objecten en onderaan de voet van iedere totem staan kleine kabouters opgesteld.
Terwijl een sobere muziekcompositie (Mees Vervuurt) de ingetogen sfeer bepaalt, nestelen we ons op de grootste troon in het houtje-houtje selfmade sprookjesland. In het midden van de ruimte staat in een ronde vorm een publiekstribune opgesteld met verschillende hoogtes. Toeschouwers vormen zo het centrale lichaam in de ruimte. Rondom dat lichaam bewegen vijf merkwaardige figuren met nog merkwaardigere maskers van witte pluizige stof. Hun neuzen, elk net iets anders van kleur, zijn lang. De kleding van deze mystieke monstertjes is tijdloos. Als de vijf zich eenmaal hebben gemanifesteerd, bewegen ze geleidelijk dynamischer. De één loopt alsof ze hinkelt, de ander vecht met een onbekende tegenstander. Hier en daar groeperen de wezens zich en wordt een herkenbaar spelletje gespeeld.
In het tweede deel van Mensenkinderen – dat met minimale middelen is gemaakt en een korte repetitieperiode had – gaan de maskers af. De vijf nestelen zich met een zekere gewichtigheid op één van de tronen. Ook hoog boven ons, in het midden van de publiekstribune, is een zetel. Met hulp van een microfoon spreken de vijf ons toe in een lange reeks teksten die het gemoed van de volwassenen symboliseren en tevens een observatie van de kinderen zijn. Die reeks (tekst: Luna Joosten) is soms heel grappig in zijn context van kinderen versus volwassenen, zoals: ‘We weten dat je soms nee zegt en ja bedoelt.’ Maar vaker is die tekst vooral treffend en troostrijk: ‘We weten dat je soms opstaat en denkt: waar doe ik het voor?’ Iedere volwassene, ouder of niet, kan zich erin herkennen.
In een volgende interactieve deel van Mensenkinderen mogen we even bijkomen van de wijsheid om ons vervolgens te laten afglijden in het bizarre niemandsland dat de vijf ons schetsen. Leven: dat is geen sinecure. Met de stem kinderen laat Doris Vervuurt de gedachten van volwassen spreken, zo effectief. Waar nam bewustwording het over van kinderlijke onbevangenheid? Op welk moment verloren we het kind in ons? Mensenkinderen is een voorstelling met eindeloze diepgang met een concept dat refereert aan de voorstellingen van het Vlaamse huis Campo. Ook hier houden kinderen ons een spiegel voor.
Foto: Keith Montgomery
Theatermaker Doris Vervuurt heeft op 21 oktober de Henriëtte Hustinxprijs ontvangen. De Toneelacademie Maastricht, Maastricht Institute of Arts en het Conservatorium kennen deze stimuleringsprijs jaarlijks toe aan alumni die in hun vak excelleren en een belofte voor de toekomst zijn. De winnaar ontvangt 5000 euro. (meer…)
Een reus van een boom heeft in het verleden een storm niet overleefd en vormt nu een natuurlijke brug over een sloot in het Amsterdamse Bos. Op de brugboom ligt een vrouw, gekleed in een wit gewaad met een meterslange sleep, waarmee als in een mini Christo-project de boom wordt ingepakt. (meer…)
Bodil de la Parra kon op een gegeven moment financieel niet meer voor haar Indo-Chinese moeder zorgen. Dus was ze in de ogen van haar moeder een slechte dochter. Kinderen zijn in de Chinese traditie de verzekering en het pensioen voor de ouders. In Dagen van rijst ontrafelt Bodil de la Parra haar deels Chinese achtergrond en stuit op tradities en gewoontes waar ze geen weet van had. (meer…)
‘Ik ben gewoon een gast uit Zutphen’, zegt Sadettin Kırmızıyüz als het gaat over zijn afkomst. In Is this the real life doet hij een poging te analyseren hoe lang de arm van Erdogan is en te ontrafelen waar verstand en emotie met elkaar in botsing komen als het gaat over vlag en vaderland. (meer…)
Wanneer is een protest geslaagd? Hoeveel mensen moeten er zijn bereikt, hoeveel zaadjes geplant? Hoeveel offers moeten er zijn gemaakt? In Did the burning girl feel pain volg je de terugrit van een activiste na een grote klimaatmars. In een half uur tijd stelt regisseur Koen Verheijden de grote dilemma’s rondom demonstraties aan de kaak. (meer…)
