Het bos is betoverd met geluiden, overal zitten geluiden: tussen de blaadjes aan de bomen, bij de vogels, zelfs de kip mag meedoen met de geluiden. Of wat denk je van het vogelschaap? Ook de kleuren hebben een eigen geluid.
De jeugdvoorstelling met de gekke spelling MeneerTjes SlodDe & Vos in de Geluidentuin (3 t/m 8 jaar) is een vrolijke, interactieve show, gebracht door de muzikanten Llewy Isselt en Bart Possemis (zang en gitaar) en Satindra Kalpoe (drums). Isselt is de energieke aanjager van het geheel: hij is leadzanger en verteller. Dat doet hij op een aanstekelijke manier, waarbij hij van het jonge publiek meteen de aandacht krijgt: als hij vraagt of iedereen gaat liggen of dansen of meezingen, dan gebeurt dat meteen.
Geluiden maken in de geluidentuin, dat is het mooie van deze show. Hard of zacht: de kinderen doen het allemaal. Mooi is dat Isselt het zelfs voor elkaar krijgt dat de kinderen ‘in hun hoofd’ een liedje meezingen, dus in alle stilte. SlodDe is Isselt zelf en zijn medespeler en -muzikant Vos (Possemis) is de zogenaamde uitvinder van het stel, ook zorgen ze waar ze komen voor ‘chaos in het bos’.
Drummer Kalpoe geeft fijn het ritme aan. Een echte verhaallijn heeft de Geluidentuin niet, het is eerder een speelse en lichtvoetige popshow-for-kids met veel interactie. Leuk is dat Isselt telkens tegen de kinderen roept ‘applaus voor jezelf’ te geven, nadat ze opnieuw vol enthousiasme hebben meegedaan.
In de regie van Hester Schrofer is de Geluidentuin een mooi bos dat prachtig wordt uitgelicht. Isselt wijst op rondvliegende muzieknootjes, in de vorm van lichtvlekken en andere visuele effecten, die gevangen moeten worden zodat die nootjes samen de muziekstukken vormen. Op die manier verbindt hij de verschillende liedjes met elkaar, en het publiek doet gretig én gehoorzaam mee. Ook voor ‘vaders, moeders, opa’s en oma’s’ heeft het optreden iets van een popconcert voor volwassenen, want die vaders en moeders dansen mee met hun kroost. De beat is dan ook zeer uitnodigend. Elk liedje is eigenlijk een kort verhaaltje over het maken van geluid. De onderliggende gedachte is dat mooie liedjes je vrolijk stemmen, en dat gebeurt op doeltreffende wijze.
De fantasievolle verhalen waarmee Llewy Isselt de kinderen meeneemt, bijgestaan door de verrukkelijke muziek, geven de show een rijk geheel. Hij verzint zelfs namen voor niet-bestaande kleuren en weet het publiek er zelfs van te overtuigen dat die kleuren echt bestaan. Als hij vraagt of iedereen op de grond gaat liggen slapen, gebeurt dat meteen; daarna mag iedereen opspringen en weer helemaal los gaan.
De kinderliedjes zijn vooral eigenzinnig en doen geen knieval, zelfs niet voor de allerkleinsten. Hiermee is de Geluidentuin een levendige, opgewekte show waaruit je kunt leren dat geluiden een kleur hebben. Geel is fel van toon, groen is zachter, blauw hoort bij spoken. Dat laatste lied over spoken is wel een van de hoogtepunten, vooral omdat zanger SlodDe de kinderen zover krijgt dat ze spookgeluiden maken, en dat doen ze geweldig goed. Het blauwe licht dat daarbij over het podium glijdt, roept perfect een wat sinistere sfeer op. Dit is een verrukkelijke show. Als na afloop alle kinderen op het podium mogen komen voor het laatste lied en mee mogen dansen, is dat een sterk moment en geven de kids een ‘applaus voor jezelf’.
Foto: vanaf2
Tevreden flappert een pinguïn door zijn vertrouwde habitat, in de openingsscène van Ping Win. Er is niets aan de hand, zijn wereld is overzichtelijk: een pinguïn bijvoorbeeld, kan natuurlijk alle vormen aannemen, maar is zwart-wit met oranje snavel. Wel zo duidelijk. Dan komt er een tweede pinguïn op, ook keurig zwart-wit, al piept er een lok felgroen haar onder haar muts vandaan. (meer…)
