‘Instinctive performance’. Zo noemt de Braziliaanse choreograaf Guilherme Miotto de methode die hij bedacht om het diepste onderbewustzijn van beweging naar boven te halen. Dat klinkt eerder als therapie dan als een dansvoorstelling, maar er is ook waardering voor zijn choreografisch werk: hij kreeg onder meer de André Gingras Award en de Stimuleringsprijs Breda.

Volgens Miotto nestelt onze ervaring zich in ons lichaam, meer nog dan in onze hersenen. ‘Hij vraagt zijn performers hun lichaam te openen en de aanwezige lagen van instinctieve, fysieke kennis te activeren’, aldus het programmaboekje. Dat uit zich in zijn nieuwe choreografie In Memory of a Projection in drie danseressen die zich in rode jurken langzaam tastend, zoekend, af en toe omvallend rond bewegen.

Het lijkt alsof ze geen controle hebben over hun beweging, alsof ze gedreven worden door externe krachten. Hun weggedraaide pupillen doen denken aan bezetenheid. Een bijna opgerolde zilverkleurige koker midden op het podium lijkt op een holle boomstam, de achttien lichtzuiltjes daaromheen vormen een soort heksenkring waar de danseressen uit de voorstelling lang in gevangen lijken. Peter Missotten ontwierp het decor.

In Memory of a Projection komt over als een ritueel, een vorm van exorcisme misschien, met sterk repetitieve bewegingen. Mirthe Labree, Lotte Milder en Wies Berkhout wiegen, slingeren, wiebelen, vallen en staan weer op. Of dat representaties zijn van lagen van instinctieve, fysieke kennis is moeilijk na te gaan. De impulsen lijken eerder van buiten te komen; de danseressen lijken eerder zombies dan ontdekkers van hun innerlijke beweging. Langzaam verplaatsen ze zich in de kring.

In zijn abstractie en conceptualiteit is In Memory of a Projection een voorstelling die de vraag oproept waar dans ophoudt en performance begint (en natuurlijk ook of dat wel een relevante vraag is). De ontwikkeling is minimaal. Als de soundscape van Joel Ryan, waarin het ritme van de branding samengaat met metalige industriële geluiden en getik en gerinkel, toeneemt in intensiteit, worden ook de bewegingen heviger en breidt het arsenaal zich uit met sidderen en trillen. Ondanks de grote inzet van Labree, Milder en Berkhout breekt de eenvormigheid In Memory of a Projection op.

Foto: Robert Benschop