T.H. de Wei doet in dramatisch opzicht te weinig met de interessante genderthematiek in De jongens (6+) **
Als kinderen samenkomen op het schoolplein, ontvouwen werelden van fantasie, competitie, buikvlinders en jaloezie. Wat onontkoombaar naar de oppervlakte drijft, is de klassieke strijd tussen de genders. Meisjes pakken de jongens gaat met een bak droge humor in op hoe belangrijk de kleur van je genderidentiteit is. Of juist hoe gigantisch onbelangrijk.
‘Ze wil gewoon leven! En dat is blijkbaar te veel gevraagd.’ Esra legt haar vriendinnen uit dat de kleine zeemeermin de prins helemaal niet nodig had. Ze wilde vooral gewoon vrij zijn. Iets wat Zoë herkent, die een boekverslag moet maken over het beroemde Disney verhaal. Zoë voelt zich maar een vreemde vogel tussen de meisjes en besluit de etui van vriendin Dominique terug te halen door te infiltreren bij de jongens. Zo kan ze stiekem toch even een kiekje werpen aan de ‘andere kant’.
Een zinderende openingsscene: de meisjes tegenover de jongens, elk personage tot in detail geïntroduceerd door de speakers van het schoolplein. Met humoristisch explosieve vechtmanoeuvres onder bulderende muziek is de toon gezet. De strijd tussen de jongens en meisjes is hier een onoverkomelijk feit. In deze schoolpleinkomedie brengt Belle van Heerikhuizen op creatieve wijze de dynamiek tussen een groepje schoolkinderen aan het licht.
Het samenspel van droog humoristische dialogen van Tjeerd Posthuma, muzikale interventies en kleurrijke retro-kostuums zoomt in op de uitdagingen en dilemma’s die zich zowel aan de jongenskant als aan de meisjeskant voltrekken. Als Dominique bijvoorbeeld niet op Joris durft af te stappen, houdt Zoë haar scherp: ‘Wist je dat bij muggen de vrouwtjes uit jagen gaan en mannetjes verlegen thuis blijven?’ Met dynamisch gebruik van het decor krijgt het kinderpubliek een boeiende en vermakelijke kijk in de werelden van mogelijke leeftijdsgenootjes.
Opvallend en indrukwekkend is de manier waarop de acteurs zowel de meisjes als de jongens spelen. Op subtiele wijze switcht Minne Koole (28) van truttige Esra naar macho Noa en springt Nancy Masaba (26) tussen de rol van opgewekte Dominique en bazige Delano. De momenten en manier waarop de rolwisselingen plaatsvinden zijn slim en effectief. Naarmate de voorstelling vordert, lijken deze overgangen steeds subtieler te gaan en wordt de ‘lijn’ tussen de jongens en de meisjes steeds dunner. Hoewel dit op bepaalde momenten voor verwarring zorgt, lijkt Belle van Heerikhuizen hiermee het belang van gender te bevragen.
De intrinsieke boodschap van de voorstelling is niet baanbrekend, maar duidelijk: Je kunt zijn wie je wilt zijn en doen wat je wilt doen. Hierbij is gender zo goed als niet van belang. Parallel hieraan rijst de vraag hoe nodig het is om hier een volledige voorstelling aan te wijden. Wordt hetgeen dat je structureel benoemt niet juist ontkracht? Moeten kinderen verder niet vooral kind zijn? Meisjes pakken de jongens is al met al een creatieve, grappige en vooral vermakelijke voorstelling.
Foto: Sanne Peper