Is het een vogel of een meisje? Ze heeft vleugels in plaats van armen, maar ze heeft ook beentjes. Ze kan vragen om een bietieriemietje miet piendiekies, maar eet nog liever insecten. Iep!, naar het boek van Joke van Leeuwen, was al verfilmd en is nu ook in het theater te zien. Joke van Leeuwen […]
Het mooiste uit de voorstelling Meis! zijn de bosgeluiden: de wind die hoog in de bladeren van de bomen waait (op het toneel wordt zachtjes in kluwen geluidstape gegraaid) en het begin van een regenbui (langzaam met de vingertoppen op aluminiumfolie trommelen). Bij het maken van de geluiden van de vogels in het bos (met of zonder fluitjes) is het doodstil in de zaal.
Het toneel staat vol instrumenten waarmee de spelers geluiden namaken: verspreid staan bakken met kiezels, water en turfmolm, er hangen fluitjes, op een tafel liggen een mixer, een blikje, grote en kleine schoenen en nog meer spullen. Erg leuk is het autoportier, dat dichtslaat als de auto van de familie van Meis na een tussenstop verder op reis gaat en Meis is vergeten.
Hoofdpersoon Meis (vergrootwoord van meisje) is dan alleen in het bos. Maar het bos is niet stil en leeg. Ze hoort de bosgeluiden. Aan het begin van de voorstelling wordt gezegd dat je je ogen dicht kunt doen en dan goed de geluiden kan horen. De voorstelling is gebaseerd op een radiohoorspelserie uit 1992 (Meisje Meis).
Lang is Meis niet alleen in het bos. Voorbij komen de bosmuis Twiske en later nog Bul, een in het bos achtergelaten hond, en Jacques, een Vlaamse gaai, en ook een halfblind everzwijn dat alles omver rent. Meis maakt met die dieren allerlei avonturen mee in het bos. Hun karakters zijn erg leuk uitgewerkt met eigen stemmen en bijgeluiden.
Meis! verwordt steeds meer dan hoorspel alleen. Gerold Guthman en Ottelien Boeschoten maken de geluiden bij het verhaal, maar zijn nog drukker bezig met het vertellen van het verhaal en het spelen van alle rollen. Een enkele keer wordt het spannend wanneer Guthman als vos opkomt. Die speelt hij duivels, vilein en gevaarlijk.
De ontknoping van het verhaal is een beetje te makkelijk, maar het is wel weer ontroerend wanneer Meis aan het eind weer naar huis kan en haar nieuwe vrienden moet achterlaten. Het is een verhaal dat voortkabbelt (nee, geen beekje), dat wel leuk is, maar na afloop weer snel vergeten. Wat niet vergeten is, is hoe je het begin van een regenbui en het ruisen van de bladeren kan laten klinken.
Foto: Moon Saris