Het theatercafé van Mooi Weer & Zo is een universum op zich. Knusse gezelligheid en een hartelijke begroeting omarmen je wanneer je er voor het eerst binnenstapt. Iedereen is welkom, voor iedereen is er plaats aan tafel.

Mooi Weer & Zo kiest voor een laagdrempelige aanpak. Theater hoeft niet moeilijk te zijn, lekker eten maakt het verteerbaar. Terwijl een paar dorstigen nog aanschuiven voor een drankje, kruipt actrice Elsie De Brauw op de bar. ‘Wij spelen vanavond toneel voor u. We zijn in Moskou en het is heel erg koud, u mag uw jas aanhouden.’ De actrice wordt personage en kondigt de performance van haar zoon Kostja aan.

De jonge Kostja (Edouard Kain) wil het theater vernieuwen. Hij regisseert in zijn geboortedorp zijn buurmeisje Nina (Maxime Heemskerk) voor een publiek dat bestaat uit zijn moeder, haar jongere vriend, de plaatselijke dokter en een goede vriendin. Dat zijn moeder een gevierde theateractrice is en haar vriend een beroemd schrijver legt behoorlijk wat druk op Kostja. Wanneer niemand zijn performance begrijpt, drijft dit hem tot wanhoop.

Tsjechovs De Meeuw is heerlijk meta-theatraal. Niks zo leuk als toneel op toneel en het medium zo op de korrel nemen. De spelers van Mooi Weer & Zo geven vol gas. Vooral wanneer de wodka rijkelijk vloeit, zetten ze hun spel dik aan en laten ons letterlijk alle hoeken van de kamer zien. De Brauw gloreert als dronken grande dame van het theater die ons laat gieren van het lachen en een tel later haar pijn, angst en verdriet doet voelen.

Moet theater worden vernieuwd? Die vraag slingert door Tsjechovs stuk. Bij Mooi Weer & Zo lijkt het antwoord dat niet de inhoud maar de vorm anders moet: de theaterervaring en de omgang met het publiek. De voorstelling zelf wordt vrij traditioneel gespeeld. De kracht van het theater zit hier in het plezier te kijken naar de spelende mens. Dus wordt er gewoon lekker Tsjechov gespeeld. En dat werkt in deze context uitstekend.

Tussen de humor door weet regisseur Eva Lemaire de mooie gelaagdheid van Meeuw helder voor het voetlicht te krijgen. Naast de strijd tussen nieuw en oud toneel, is er het aangrijpende conflict tussen moeder en zoon en de tragische teloorgang van een actrice wiens droom gruwelijk wordt doorprikt. Lemaire laat de hoofdrollen schitteren en geniet er van achter haar techniektafel zienderogen van. Maxime Heemskerk transformeert prachtig van onschuldig buurmeisje naar actrice in verval en wordt daarbij steeds meer een heerlijke pastiche van De Brauw.

In de slotscène komen de acteurs tot stilstand en spreken strak op hun plek voor zich uit. Een mooi contrast met de eerdere scènes en een knipoog naar Kostja’s performance. De actie is verdwenen, de leegte gaapt. Goed om te zien dat Mooi Weer & Zo die leegte niet schuwt, ondanks de warme sfeer van hun theatercafé. Gelukkig leeft ook na het tragische einde de gezelligheid onverminderd voort.