Rookmachine, lichtbanen, stroboscoopeffecten, jurken, een aerial doek en hoepel, rozenblaadjes; in Delusional, I killed a man gebruikt de trotse trans vrouw Diana Salles uiteenlopende technische hulpmiddelen om haar publiek mee te nemen in een kwetsbaar proces. Het ‘doden’ van een onschuldige man, zodat een vrouw geboren kan worden uit diens lichaam. (meer…)
Het Franse gezelschap Les Colporteurs smeedt in de voorstelling en installatie Méandres een bijzondere combinatie tussen muziek en acrobatiek. De strakke koorden waarop Molly Saudek heen en weer beweegt zijn tegelijkertijd de snaren van een instrument. Het is een ingenieuze bundeling van circus, techniek, muziek en vormgeving.
De voorstelling speelt in de Laurenskerk in Rotterdam tijdens Circusstad. Eigenlijk had Meandres daar vorig jaar al kunnen staan, maar een blessure gooide roet in het eten. Bij binnenkomst klinkt het orgel en het publiek zit op stoelen rond een stalen installatie die midden in de kerk staat. In de verte zijn zuilen van de kerk te zien, de preekstoel en een grote kaars. Dichterbij staat die merkwaardige installatie, die is opgebouwd uit staande schuine dragers waartussen horizontale draden zijn gespannen. Het is een ontwerp van Patrick Vindimian. Les Colporteurs, het gezelschap van de grondleggers Agatha Olivier en Antoine Rigot, is gespecialiseerd in koorddansen, het maakt met die oude circusdiscipline theatrale voorstellingen, dus het is duidelijk dat deze installatie het domein zal worden van een koorddanseres. En meer, want midden in het object steekt een Chinese paal de lucht in.
Als het orgel zwijgt, klinkt uit de geluidsboxen een aria uit Antoni Vivaldi’s opera Giustino. Tegelijkertijd komt vanuit de verte een vrouw aangelopen, langzaam en beheerst. Het is luchtacrobate Marie Tribouilloy. Ze draagt Saudek op haar schouders en plaatst haar voorzichtig op de installatie. Met een naar binnen gerichte blik, met een onwennige houding, zoekt de koordanseres haar weg op het koord.
De mystiek van de installatie openbaart zich. De draden zijn verbonden met microfoons, met het blote oog niet zichtbaar. Elke stap die Saudek zet veroorzaakt een trilling, ook elke tik van haar voet of tenen tegen het koord leidt tot vibraties, het glijden met haar voet over het koord eveneens. Naast deze installatie staat de geluidskunstenaar Tiziano Scali met zijn elektronische apparatuur. Hij vangt de trillingen op en verwerkt die meteen in de compositie die uit de boxen klinkt. Zo is elke beweging op het koord te horen. In de verticale paal waar Tribouilloy inklimt is eenzelfde techniek verwerkt. Een stevige pets op de paal, een duikvlucht, het is te zien en te horen.
De voorstelling kent een dunne verhaallijn. De koorddanseres en de luchtacrobate, de horizontale en de verticale bewegingen, er ontstaat een clash. De verwoede pogingen van Tribouilloy lijken te vertellen dat ze moeite heeft met het klauteren in de paal en ook de zoektocht op het koord van Saudek zit vol met aarzelingen en terughoudendheid. Het leidt tot een conflict waarbij de luchtacrobate hard op het koord slaat en de ander ervan af kukelt. Als de twee zich herpakken, groeien ze naar elkaar toe, krijgt de een de helpende hand van de ander en ontstaat er meer energie en synergie.
De voorstelling Méandres is ingetogen, verwondering wordt vooral opgeroepen door de fantastische constructie/het fantastische instrument, de mogelijkheden daarvan en wat de acrobates en geluidskunstenaar ermee doen. De drie performers houden het klein waardoor de bijzondere installatie een minstens gelijkwaardige rol mag opeisen.
Foto: Christophe Raynaud de Lage
