Ulrike Doszmanns voorstelling Me & My Fatboy, een voorstelling die meer fysiek theater is dan dans, is een parodie op productdemonstraties. Doszmann maakte de voorstelling in samenwerking met Laura Las en Leonard Bedeaux in het project The Body Building op Theaterfestival Boulevard, een serie korte dansvoorstellingen van DansBrabant in de Willem II Fabriek in ‘s-Hertogenbosch. In de voorstelling geeft Doszmann haar publiek een steeds absurder uitleg van de veelzijdigheid van de Fatboy, waardoor je uiteindelijk het personage dat Doszmann speelt nog beter leert kennen dan het product.
Voor wie niet weet wat een Fatboy is: het is een enorm kussen, rechthoekig en uitgevoerd in felle kleuren, dat pakweg tien jaar geleden in de mode kwam in Nederlandse huiskamers – een soort zitzak. Doszmann stelt zichzelf voor als ‘Marieke, van de afdeling innovatie’. Gekleed in grijze rok en lichte blouse begint ze met een uitleg van de verschillende vormen die het kussen kan aannemen. Haar spel wordt gekenmerkt door de mengeling van opgewektheid en ernst die zo eigen is aan reclames of demonstraties op beurzen. Van ‘statige driehoeken’ tot ‘een aansprekende abstracte vorm’ en van een ‘spannende jurk waarin je over een receptie flaneert’ tot een ‘bijzondere handtas’, de toepassingen worden steeds verder gezocht.
Wanneer Marieke suggereert dat je de Fatboy best achter je aan kunt trekken van de trein naar de tramhalte wordt duidelijk dat het kussen veel meer voor haar betekent dan een handig gebruiksvoorwerp. Het is wat in het Engels zo mooi een security blanket wordt genoemd: een object dat je overal met je meesleept omdat je je er veilig door voelt. Dit is het moment dat de voorstelling verandert in een intiem duet met het kussen. Doszmann draait het ding eindeloos rond onder begeleiding van pianomuziek, danst er wild omheen terwijl ze meezingt met de housemuziek in haar hoofd en drapeert het ten slotte als een tutu om zich heen terwijl ze zich een ballerina waant. Het leuke is dat ze tussendoor steeds pogingen doet om terug te keren naar de ‘normaliteit’ van de presentatie, door kort iets te zeggen over een nieuwe methode om je emoties te controleren, of over de waardevolle ervaring die ze opdeed tijdens haar stage in Londen.
De absurditeit van Me & My Fatboy doet denken aan de humor van televisieprogramma’s als Toren C of Jiskefet. De lichte toon van de voorstelling neemt niet weg dat je je even kunt voorstellen hoe een knalgroen kussen daadwerkelijk de leegte in het leven van een innovatie-professional opvult. Of dat je je ongemakkelijk afvraagt wat je eigen security blanket zou zijn.
Foto: Renate Beense