Een vrouw zoekt haar broer en vraagt wanneer ze naar huis gaan. Een man vraagt of de deur open mag, want zijn moeder wacht op hem. Een vrouw wacht op de terugkeer van haar grote liefde uit de oorlog. Welkom in Casa Verde, het verzorgingshuis voor ‘de ouden, de zieken en de stervenden’.

Het Pop Arts Festival presenteert de Nederlandse première van Mathilde, de nieuwe productie van Neville Tranter (Stuffed Puppet Theatre). Tranter, geboren in Australië maar al sinds eind jaren zeventig werkzaam in Nederland, is een meester in het poppentheater voor volwassenen. En dat bewijst hij maar weer eens met zijn prachtige animatie van de oudjes Lucy, Henry en Mathilde. Ze zitten allemaal vast in Casa Verde, een verzorgingshuis met een directie die in ‘de ouden, de zieken en de stervenden’ maar één ding zien: geld.

Hoe ontroerend de aandoenlijke portretjes ook zijn en hoe bewonderenswaardig de technische vaardigheid van Tranter ook is, in Mathilde schort nog wel het een en ander aan het geheel. De scènes worden zó minutieus en vol aandacht opgebouwd, dat dat ten koste gaat van de dynamiek. Bovendien worden niet alle afzonderlijke verhaallijnen afgemaakt. Zo krijgt het ingezette verhaal van de journalist die langs wil komen, en daarmee de dreiging dat het verzorgingshuis wordt ontmaskerd, niet het vervolg dat je wel zou verwachten. Niet dat keurig afgeronde verhaallijnen altijd een voorwaarde zijn voor een geslaagde voorstelling, maar in Mathilde is het toch jammer dat de afzonderlijke scènes niet meer worden dan de som der delen.

Desalniettemin is het genieten van die afzonderlijke delen. Tranter weet met de poppen met hun rimpelige schuimrubberen gezichten en verkrampte handjes een wereld vol eenzaamheid en verlangen op te roepen. Met name het verhaal van titeldraagster Mathilde biedt alle mogelijke kleuren. Ze is alive and kicking, brutaal, grappig, verward. Maar ook ontroerend in haar verlangen naar haar grote liefde die niet terugkwam uit de oorlog en die beloofd had met haar te dansen. Een taak die Tranter vervolgens zelf op zich neemt in een mooi, hartverwarmend slotbeeld.

Foto: Christine Oudart