Deinend op het hoempapa-walsdeuntje van Ik hou van u, een jaren ’90-hit van de Vlaamse groep Noordkaap, heten Sarah Ringoet en Melissa Helena Pieters ons welkom in hun zweterige tentje. Ze zijn gestoken in de kleuren van de Belgische vlag en hun voorstelling heet Made in Belgium dus veel te twijfelen valt er niet: we gaan een stief tijdje verpozen in de sferen van onze zuiderburen.
De twee ‘Nederbelgen’ – beide vrouwen wonen al heel lang in Amsterdam – vergasten ons op een luchtig spoedcursusje over de verschillen tussen het Vlaams en het Nederlands. Tussendoor is er een beetje ruimte voor mijmeringen over heimwee en een enkele bespiegeling over het verschil in wederzijdse perceptie. ‘Jullie vinden ons schattig toch? Pas maar op! Eerst te zot dan te bot, zeggen we in Vlaanderen.’
Daarvoor hebben ze al in sneltreinvaart enkele begrippen geëxpliceerd. Het frietkot, de goesting om op café te gaan, de vaasjes die pintjes heten. En dat poepen voor de dood betekent dat de liefde bedreven wordt totdat je erbij neervalt.
Het tempo van de voorstelling is hoog, een klare lijn is er niet. Een opmerking over de onverstaanbaarheid van het West-Vlaams kan zomaar leiden tot een uitspraak over ‘die arrogante Antwerpenaren met hun dikke nekken’. En hop, daar ploft de observatie neer dat Nederlanders wel van Belgen houden maar andersom niet. ‘Wij houden van Engelsen en Fransen.’
Even nog lijkt Made in Belgium iets meer te worden dan onschuldig divertissement als het gaat over het niet kunnen aarden in een ander land. De woorden ‘vluchteling’ en ‘buitenlander’ vallen. Maar zelfs de kleinste aanzet tot een wat breder perspectief zit er niet in. Liever gaat het weer over de sluitingstijden van de café’s in Amsterdam.
Het is allemaal flinterdun wat Ringoet en Pieters ons in die luttele 35 minuten voorschotelen. Luchtige tussendoortjes mogen natuurlijk bij deze zomerse temperaturen maar zo schaars gekleed past dit duo niet. Daarvoor is met name Ringoets theatrale staat van dienst net iets te groot.
Foto: Neeltje de Vries
Sarah Ringoet
Melissa Helena Pieters
auteur: Sarah Ringoet
regie: Sarah Ringoet
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Recenseren kan soms een riskante onderneming zijn. Niet omdat beledigde podiumkunstenaars soms wraak willen nemen: dat komt zo weinig voor dat zo’n risico verwaarloosbaar is. Maar wat als het gaat om het beschrijven van een voorstelling die de verantwoordelijke maker ervan ernstig kan bedreigen, niet alleen in zijn artistieke bewegingsvrijheid maar concreet in zijn dagelijks leven? (meer…)
Met RED besluit Luk Perceval zijn trilogie over The Sorrows of Belgium – het drieluik dat zich enerzijds laat lezen als een historisch gewetensonderzoek voor de Belgen, anderzijds als een psychoanalytische ontrafeling van geweld in zijn nationale én globale context. Achteromkijkend heeft Perceval daarmee betekenisvolle arbeid verricht. Herinneringsarbeid en een voorschot op de toekomst tegelijk – ook al is RED niet de sterkste van de drie. (meer…)
Het tweede deel van Luk Percevals trilogie The sorrows of Belgium richt zich op het trauma van nationalistische collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog. In samenwerking met choreograaf Ted Stoffer brengt Perceval nauwgezet de verleidingen van het fascisme in kaart – en de ontgoocheling als de roes voorbij is. (meer…)
Luk Perceval confronteert het publiek in Black / The sorrows of Belgium I: Congo met de wandaden van het Belgisch bewind in Congo Vrijstaat. Hij werpt daarbij vaak lijntjes uit naar het hedendaagse België. Voor Perceval staat het immers buiten kijf dat we nog altijd neerkijken op Afrikanen. Zijn verontwaardiging daarover grenst aan woede. Daardoor wordt het stuk drammerig en zelfs naast de kwestie.
