Vriendschap heb je in alle soorten en maten. Je hebt functionele vrienden: bijvoorbeeld een collega, met wie het werktechnisch handig is om bevriend mee te zijn. Je hebt een hele reeks aan voorvoegselvrienden: de feestvriend, museumvriend, cafévriend. Die vriendschap staat of valt met een specifieke gedeelde activiteit. Meestal niet heel duurzaam. VVV’tjes zijn er ook: Vrienden Van Vroeger, dat spreekt vanzelf. En natuurlijk, jawel, Ware Vriendschap.

Paddy Schleidt en Elaine Hakkaart spelen twee vrienden die elk een ander perspectief op hun vriendschap hebben – altijd pijnlijk. In een poging de vriendschap uit te maken, belandt het tweetal in een heuse minimusical: in meerstemmige meezingers, rapnummers en soms breekbare solo’s verkennen ze alle mogelijke vriendschappen. Leuke sidenote: terwijl zij Aristoteles erbij halen, bestelt een echte vriendengroep verderop aan de bar nog een rondje tequila, dat ze vrolijk achterover tikken. Tequilavrienden – het lijkt me de minst duurzame onder de vriendschappen, maar vast leuk voor een avondje.

Café Voortuin is nooit een makkelijke locatie op het Café Theater Festival, waarin een weekend lang een keur aan jonge theatermakers met korte voorstellingen interveniëren in verschillende cafés in de stad. Relatief veel bezoekers hebben ostentatief geen zin in wat zij ongetwijfeld theatergedoe zullen noemen, en zetten hun conversaties expres een tandje harder voort. Schleidt en Hakkaart spelen daar moedig doorheen, geholpen door het feit dat ze versterkt zijn, en uiteindelijk staat gelukkig toch vrijwel de hele tent mee te zingen.

Inhoudelijk kan Maar we zijn toch vrienden? (eindregie: Seppe Salomé) nog een flinke slag maken. De dramatische lijn – twee vrienden in een break-upscène in de openbare ruimte – heeft alle potentie om via botsing en conflict verdieping aan te brengen, maar wordt in deze voorstelling vooral ingezet als startsein voor een wat algemeen en behoorlijk uitwaaierend thematisch onderzoek over vriendschap. De dialogen voelen daardoor geforceerd: ze komen niet intrinsiek voort uit de personages, maar zijn er puur om de spelers nieuwe onderwerpen en blikrichtingen aan te reiken.

Een leuke vondst is dat de twee personages elkaar vooral lijken te vinden in het neerhalen van hun gezamenlijke vrienden. Afzeikvrienden, van alle voorvoegselvrienden zijn dat waarschijnlijk de leukste. Totdat je zelf onderwerp van gesprek blijkt natuurlijk.

Foto: Floor Mulder

Lees hier alle minirecensies over het Café Theater Festival 2024 in Utrecht.