Wie is toch die man die elke dag de krant van de dag ervoor krijgt en daar op gegeven moment schoon genoeg van heeft? Zijn naam is Tom Kroes. Klusjesman. Tom is niet bijzonder geïnteresseerd in het nieuws, overigens. (meer…)
Voor de première van Maar je krijgt er wel heel veel voor terug zijn cameraploegen van SBS6 en Omroep Max uitgerukt. In de tjokvolle foyer omsingelen ze Toen was geluk nog heel gewoon-coryfee Gerard Cox, als hij zich nietsvermoedend omdraait met een kop koffie. ‘Hier is nog wel plaats, Gerard!’ Verderop geeft Tooske Breugem, de vrouw van producent en hoofdrolspeler Bastiaan Ragas, een interview. De Leidse Schouwburg is even het middelpunt van entertainend Nederland.
Maar je krijgt er wel heel veel voor terug is het vervolg op Help! ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt uit 2011, een bewerking van het gelijknamige boek van Kluun. Maar je krijgt… heeft een nieuw artistiek team: Diederik Ebbinge (voormalig Vliegende Panter) vervangt Geert Lageveen als regisseur, actrice Anne-Marie Jung is Ragas’ tegenspeler.
Jung is een geweldige keuze voor de vrouwelijke hoofdrol van het stuk, dat minstens even gelikt is als het programmaboekje. Ragas en Jung zingen loepzuiver hun liedjes in een strak decor. In een reeks snelle dialogen krijgen twee (tamelijk karikaturale) personages vorm: een man en een vrouw, net ouders geworden. De komst van hun kleine zal niets veranderen, beloven ze elkaar vlak na de geboorte. Bas kan blijven zuipen met zijn vrienden, ze gaan gewoon nog naar Lowlands of backpacken in één of ander ver land.
Maar zo werkt het dus niet, blijkt al snel: een kind verandert alles. Zo trekt de echtgenote gerust even de agenda om een moment te prikken voor de volgende vrijpartij – ‘week 23, kun jij dan?’ Hoewel Ragas de hoofdrol speelt, levert Jung een onmisbare bijdrage aan de voorstelling, met haar charme en het gemak waarmee ze haar komische talent inzet.
Het stuk heeft een hoog grachtengordelgehalte (neem de sketch ‘mag je allemaal betalen’) en schurkt stevig tegen de alom bekende man/vrouwclichés, maar kent ook een aantal hilarische momenten, zoals een bewerking van Annie M.G. Smidts Vluchten kan niet meer (‘de verre landen zijn Disneylanden’) en Ragas’ Rambo-monoloog met felgekleurde speelgoedwapens – het cadeau dat zijn zoon van vrouwlief niet mag krijgen voor zijn verjaardag. Diepgang ontbreekt, maar leuk is het zeker.
Foto: Roy Beusker
Annie M.G. SCHmidt graag.