Met een luide plof valt een zwaar wit pakket op de grond. Is het een meteoriet? Is het afkomstig uit de ruimte? Eerst komt één acteur (Sandra Roberts) nieuwsgierig het pakket onderzoeken, later volgt een tweede (Amira al Rawi). Beiden communiceren met elkaar en met de omgeving zonder woorden. Met omtrekkende bewegingen lopen ze om het pakket heen, schoppen ertegen en als het pakket niet protesteert of tegenstribbelt, beginnen ze energiek met het pakket te spelen. Uiteindelijk blijkt het pakket helemaal uitgevouwen te kunnen worden waardoor er andere en nog speelsere mogelijkheden onderzocht kunnen worden.

Hierbij wordt dus geen woord gesproken; alleen een tinkelende soundscape, waarin af en toe in de verte kinderstemmen te horen zijn, begeleidt de gestileerde bewegingen van de acteurs, die gaandeweg steeds brutaler het pakket naar hun hand zetten. Ongeveer halverwege de voorstelling wordt het pakket, dat nu als een soort enorme witte slaapzak van zo’n tien bij acht meter op de grond ligt, aangesloten op een pomp en opgeblazen tot een beeldvullende bubbel waaromheen de acteurs, consequent in hun onaardse bewegingspatroon, doorgaan met de exploratie van de bubbel. Daarbij opereren ze soms competitief, maar meestal ook solidair. Hun bewegingsidioom maakt het gebruik van woorden volstrekt overbodig.

Als ze elkaar kwijtraken en ze naar elkaar op zoek gaan, worden de eerste rijen publiek als getuigen erbij betrokken. De kinderen die gespannen toe zitten te kijken, antwoorden, geheel in beslag genomen door de woordeloze wereld die voor hun ogen gecreëerd wordt, door middel van gemimede aanwijzingen om de acteurs te helpen elkaar weer terug te vinden. Moeiteloos gaan ze mee in de code van de voorstelling.

Aan de zijkanten van het toneel liggen vanaf het begin twee witte kleine pakketjes. Op een gegeven moment komen de acteurs weer op met een witte doos die ze uitpakken. Als twee ruimtevaarders verkleden ze zich en beginnen de witte bubbel verder te verkennen, zowel van buiten als van binnen. De voorstelling besluit met een verrassende kanteling van perspectief.

Na de voorstelling worden de toeschouwers (en dat is inclusief de volwassenen) uitgenodigd om met de acteurs samen zelf deze planeet te bezoeken. Daartoe worden ze eerst passend geïnstrueerd. Aldus wordt een speels samenzijn van ongeveer een half uur afgerond waarbij de fantasie aangenaam geprikkeld wordt en esthetisch dankbare beelden de revue passeren. Speciale vermelding hierbij verdient het licht (Maarten Hietbrink), dat wezenlijk meehelpt bij de creatie van deze ruimtereis. De voorstelling is bedoeld voor 4+ers, maar dat verhindert geen half uur aanhoudende glimlach op de gezichten van 80-.

De Spaanse multidisciplinaire kunstenaar Javier Murugarren creëert aldus een niet-logocentrische voorstelling (is het dans, mime? Doet deze vraag ter zake?) die toch een glasheldere logica ademt en een eigen gefantaseerde wetmatigheid toont, die iedereen uitnodigt mee te gaan. Communicatie zonder woorden is een machtig vehikel om de fantasie op gang te brengen en Murugarren slaagt erin om decor tot kostuum te laten morfen, decor tot omgeving, beweging tot spel: een voorstelling die je ervaart als een cadeautje.

Foto: Elodie Vreeburg