De maan manifesteert zich op vele manieren. Als grote cirkel, een baken van licht, of juist in een ronde schaduw, die stilletjes voorbijkruipt. Op evenzoveel manieren kun je de maan oproepen in klanken: je kan hem horen in het zingende natrillen van bekkens tot in de doffe, bedompte dreun op de trom. Zo neemt performer Yung-Tuan Ku haar driepluspubliek met beelden en klanken mee op onderzoek in het maanlandschap, in een verstilde samensmelting van muziek, spel en videoprojectie.
Op een groot scherm in het midden van de speelvloer, zien we een projectie van een grote trom, van onderen gefilmd: een enorme maan. Yung-Tuan Ku staat naast het scherm achter een tafel vol percussie-instrumenten. Kleine bekkens op de trom laten zwarte vlekken opdoemen, knikkers rollen in het rond, het maandlandschap lééft. We zien een mensfiguur, zijzelf misschien? Later komt ze achter haar tafel vandaan, begeeft zich met zaklampen voor en achter het scherm, alsof we inzoomen en we haar levensgroot in het landschap zien.
Luna, van het jeugdmuziek(theater)gezelschap Frisse Oren, is een associatieve ontdekkingstocht waarin ritme, melodie en klankkleur een dialoog met het toneelbeeld aangaan. Voor het jonge publiek is het een half uurtje vrij fantaseren en asociëren op de muziek en de beelden die Yung-Tuan Ku aanbiedt. De voorstelling is melancholiek en mystiek van aard, met hier een daar een vrolijkere, lichtvoetige toets. Slechts enkele momenten maakt ze echt contact met het publiek, waardoor de voorstelling als geheel een wat in zichzelf gekeerd karakter blijft behouden.
Uiteindelijk gaat de maan weer onder, en maakt natuurlijk plaats voor de zon. Letterlijk: de voorstelling is afgelopen, de deuren naar buiten gaan open, de zonnige zondagmiddag op het Gaudeamus Festival – op het sfeervolle terrein van De Nijverheid in Utrecht, waar de voorstelling in première ging – ligt weer aan onze voeten.
Foto: Moon Saris
