De muziektheatervoorstelling Klaagliedjes van Hollands Diep in Dordrecht heeft een rare ontstaansgeschiedenis en een lastige start. Maar de voorstelling is een klein muzikaal wonder geworden en zou op tournee moeten door Nederland of, wie weet, door Pierre Audi onder de hoede van het Holland Festival kunnen worden genomen. Eerst waren er De klaagliederen van Jeremia, […]
Gladys Knight en haar Pips hebben in hun muzikale bestaan tussen 1961 en 1989 memorabele hits gehad. Vele zelfs. In de Verenigde Staten reden genoeg om haar tot ‘the empress of soul’ te kronen. Omdat ze daar op eenzelfde hoogte stond als Etta James, Aretha Franklin en The Supemes. Bij ons, aan de overkant van de grote plas, kreeg ze haar titel als keizerin van het genre in de kleine kring van de ware soulliefhebber.
De vader van zangeres en actrice Lucretia van der Vloot behoorde daartoe. Zijn dochters hoorde Gladys al in de baarmoeder, als paps in de jaren zestig en zeventig de luidsprekers weer eens vol opendraaide. Het oeuvre van Gladys is voor de inmiddels vijftigjarige Lucretia zo met haar eigen leven verweven dat het schreeuwde om eens door haarzelf uitgevoerd te worden. Met band en haar eigen Nederlandse Pips.
In Lucretia sings Gladys trekt ze al haar registers open om haar heldin, vorig jaar nog te zien op North Sea Jazz, de eer te bewijzen die haar toekomt. Het twee uur durende theaterconcert had tijdens de première in De Kleine Komedie voor de pauze nog te lijden aan onbegrijpelijk knullige en slordige technische onvolkomenheden. Maar dat even vergetend, is het een fijn tripje door memorylane voor velen en voor anderen weer een ontdekkingsreisje omdat er nummers voorbijkomen waarvan ze niet wisten dat die oorspronkelijk voor Gladys Knight zijn geschreven.
Van der Vloot doet aan het begin van het concert nog wat halfslachtige pogingen haar leven in wat verhaaltjes met Gladys Knight te verbinden. Ooit studeerde Van der Vloot aan de Kleinkunstacademie en misschien dat ze dit concert daarom nog wat theatrale meerwaarde wil geven. Maar zet het dan door en maak er wat van in woord en beeld. En geef de show ook voor de pauze met kleding en licht de aangename sfeer die ze na de pauze wel heeft.
Het is een concert dat – hoe gek dat ook moge klinken – voor een flink deel niet zo thuishoort in een theater. Omdat daar stoelen in staan. En daar wil je niet in zitten als de band en de zangers in de overdrive gaan. Zoals bij ‘Midnight Train to Georgia’, ‘Baby don’t change your mind’, Gladys’ versie van ‘I heard it through the grapevine’, ‘Come back and finish what you started’, ‘Love overboard’ en vele andere denderende nummers. De stoelen in de zaal zijn niet geheel nutteloos; bij ballads als ‘Help me make it through the night’, ‘Seconds’, ‘Part time love’, ‘License to Kill’ en ‘Neither one of us’ is zitten en luisteren logisch. Van der Vloot heeft een stem waarmee ze bekendere collega’s als Glennis Grace achter het behang kan zingen. En als je zit kun je ook eens lekker kijken naar die drie heren die de Pips vormen. Uitstekende achtergrondzangers, die de typisch Amerikaanse gekunstelde gebaartjes en danspasjes van de originelen tot in de puntjes beheersen. En da’s best een koddig gezicht.
Foto: Nikki Nooteboom
